έζησε τον πόλεμο την κατοχή και τη πείνα να λέει σε μια τηλεοπτική εκπομπή ότι η τωρινή κρίση είναι χειρότερη από την
κρίση που έζησε επί κατοχής, γιατί τότε υπήρχε ελπίδα για βελτίωση, ενώ σήμερα δεν υπάρχει ελπίδα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο ή έστω ίδιο με το σήμερα.
Εδώ ακριβώς είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη του πολιτικού συστήματος, όλων των κομμάτων ακόμα και αυτών που δεν κυβέρνησαν και μονίμως αντιδρούν σε όλα, ότι δεν μπορούν να δώσουν ελπίδα και προοπτική στον λαό. Υπάρχουν επομένως δύο δρόμοι ή καλύτερα τρεις που καλούνται οι πολιτικοί και οι πολίτες να επιλέξουν.
Ο πρώτος δρόμος είναι ο δρόμος του ΝΑΙ σε όλα, ένας δρόμος με σκεπτικό όχι στη χρεοκοπία ναι στο ευρώ και στη Ε.Ε και ένα κράτος που να ανήκει σε ένα περιβάλλον στο οποίο να δέχεται κανόνες και όρους και να τους εφαρμόζει. Ένας δρόμος που περνά μέσα από υποβάθμιση του επιπέδου ζωής και εφαρμογή κανόνων που ορίζουν άλλοι για μας. Ένας δρόμος που περνά μέσα από εθνική ανελευθερία.
Ο δεύτερος δρόμος είναι ο δρόμος του ΟΧΙ σε όλα, ένας δρόμος που σήμερα ακούγεται καλύτερα στα αυτιά μας. Ένας δρόμος που βγάζει στην επιφάνεια το παρελθόν μας και όλους τους αγώνες των προγόνων μας για ελευθερία και ανεξαρτησία.
Ένας δρόμος που περνά και αυτός, πιθανόν από μεγαλύτερη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά για το πώς θα πορευτούμε μόνοι μας στο διεθνές περιβάλλον όντας μαθημένοι να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα μέσα από τους κανόνες της Ε.Ε.
Υπάρχει και ο τρίτος δρόμος, ο δρόμος των πολιτών, ο δρόμος που ότι και αν ψηφίσουν οι πολιτικοί θα είναι ο δρόμος που θα περπατήσουμε. Δεν θα είναι εύκολος. Όλα τα σημάδια από το διεθνές περιβάλλον δεν είναι ευοίωνα.
Χρειάζεται γερή καρδιά, γερά πνευμόνια και πίστη στη συλλογικότητα που θα προκύψει. Όλοι όσοι βγούμε στους δρόμους σήμερα δεν βγαίνουμε με ξεκάθαρους στόχους και σκοπούς. Η μόνη μας ελπίδα είναι η δημιουργία μιας νέας συλλογικότητας και ενός νέου πνεύματος συνευθύνης.
