Εικόνες εξαθλίωσης καταγράφονται καθημερινά στη χώρα μας με παιδιά να λιποθυμάνε στα σχολεία, να στήνονται στην ουρά των συσσιτίων, να πουλάνε αναπτήρες στα φανάρια, να κρυώνουν τα βράδια σπίτι τους. Στην Πάτρα βρέθηκαν δύο παιδιά,
7 και 10 ετών, να έχουν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους και να κοιμούνται σε χαρτόκουτα δίπλα σ’ ένα κάδο απορριμμάτων. Επειδή οι περίοικοι δεν έστρεψαν το βλέμμα μακριά από αυτήν την εικόνα, σήμερα τα παιδιά βρίσκονται στο Ίδρυμα και τουλάχιστον θα κοιμηθούν σε κρεβάτι. Πού θα φτάσουμε, όμως, όταν η πολιτική ηγεσία επιλέγει να κλείνει και τις εναπομείνασες δομές Πρόνοιας; Πόσες τέτοιες εικόνες θα βλέπουμε όταν οι άνεργοι θα ξεπεράσουν το 1.000.000 σε μία χώρα των 11.000.000 κατοίκων; Πρέπει ο ένας να αρχίσει να δολοφονεί τον άλλον για να νιώσει αυτό το κωλο κράτος?