Η συζήτηση με τον ομότιμο καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, Γιώργο Κασιμάτη, που με το επιστημονικό του κύρος αποκάλυψε τις «λεπτομέρειες» των δανειακών συμβάσεων με τις οποίες δέθηκε χειροπόδαρα η χώρα μας, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο όταν γίνεται την ώρα που ορκίζεται η νέα κυβέρνηση συνεργασίας.
Σύμφωνα με τον κ. Κασιμάτη όσα ζήσαμε τις τελευταίες μέρες αποτελούν ένα καλοστημένο παιχνίδι που στόχο είχε, ερήμην του λαού, και μέσω εκβιασμών από τους δανειστές της χώρας να προκύψει συναίνεση των κομμάτων της Βουλής στην εξοντωτική για την Ελλάδα εφαρμογή της πολιτικής των δανειστών μας.
Αναφερόμενος στο νέο πρωθυπουργό σημειώνει ότι «έχει περιορισμένη εντολή – χωρίς να προβλέπεται στο Σύνταγμα και γενικά στο δημοκρατικό πολίτευμα πολιτική κυβέρνηση με προκαθορισμένη ή “περιορισμένη αποστολή”». Σε ό,τι αφορά την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, τονίζει ότι αυτή «παραδόθηκε ολοκληρωτικά και η δημόσια περιουσία δεσμεύτηκε συνολικά με την πρώτη δανειακή σύμβαση. Τώρα απλώς έχουμε τις μορφές και τις εξειδικεύσεις παράδοσης».
Τέλος, τονίζει με νόημα ότι «το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος δίνει στο λαό το δικαίωμα της δημοκρατικής αντίστασης στην παράνομη εξουσία που ασκείται και η οποία -επαναλαμβάνω- δεν θα νομιμοποιηθεί ακόμα και αν ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση από περισσότερους από 180 βουλευτές».
Όλο αυτό το παζάρι των τελευταίων ημερών για τη δημιουργία κυβέρνησης τι αίσθηση σας δημιουργεί;
Αρχικά να πω ότι ενόψει της δεύτερης δανειακής σύμβασης, η οποία θα περιέχει όρους που δεν ξέρει ο λαός και μέτρα που, ασφαλώς, θα είναι βαρύτερα και θα προστεθούν στα παλιά, διαπράχθηκε μια διπλή παραβίαση της δημοκρατικής αρχής: Ή θα έπρεπε να γίνει πρώτα προσφυγή στο λαό, για να αναδείξει τη νέα κυβέρνηση που θα διαπραγματευόταν τη νέα δανειακή σύμβαση και νέα Βουλή που θα την κύρωνε ή θα έπρεπε να διαμορφωθούν όλοι οι όροι της σύμβασης και να ανακοινωθούν στο λαό και μετά να γίνει η προσφυγή στο λαό για να αναδείξει νέα κυβέρνηση και νέα Βουλή που θα την αποδεχόταν ή όχι.
Η προσφυγή στο λαό όχι μόνο δεν έγινε, αλλά στήθηκε και ένα ολόκληρο παιχνίδι, το οποίο κατέληξε σ’ αυτό που επιδιωκόταν εξαρχής, με πολλαπλούς εκβιασμούς από τους δανειστές μας: να υπάρξει συναίνεση των κομμάτων της Βουλής ως προς την εξοντωτική για την Ελλάδα εφαρμογή της πολιτικής των δανειστών. Αυτό ακριβώς επιτεύχθηκε με όλο αυτό το παιχνίδι: Δηλαδή, να έλθει και η Νέα Δημοκρατία να αποδεχθεί εκ προοιμίου τη νέα σύμβαση (με όλες τις παλαιές), ώστε να υπάρχει πολιτική κάλυψή τους τουλάχιστον από τα δύο μεγάλα κόμματα, παρ’ όλο ότι περιέχουν αντίθετους όρους προς την ευρωπαϊκή και τη διεθνή νομιμότητα και προς το ελληνικό Σύνταγμα και επιβάλλουν τα γνωστά μέτρα που καταλύουν τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.
Επομένως, αυτό επιτεύχθηκε από πλευράς δανειστών και μπορούμε να πούμε ότι το παιχνίδι που είδαμε να παίζεται κατέληξε, με παράκαμψη του εκλογικού σώματος, σε μια κυβέρνηση των δανειστών και όχι του ελληνικού λαού. Κατέληξε σε μια κυβέρνηση η οποία θα στηρίζεται από τα δύο κόμματα εξουσίας, που έχουν διαβεβαιώσει τους δανειστές μας ότι θα πειθαρχήσει απολύτως σε ό,τι έχει συμφωνηθεί ή και δεν έχει συμφωνηθεί -γιατί δεν ξέρουμε όλους τους όρους της δεύτερης δανειακής σύμβασης. Και εδώ βρίσκεται η τρίτη παραβίαση του Συντάγματος: ότι συμφώνησε εκ των προτέρων σε μια σύμβαση, η οποία δεν έχει καταρτιστεί ακόμη και δεν είναι γνωστή στο λαό. Συνεπώς, έχουμε μια κυβέρνηση αυστηρής πολιτικής διασφάλισης των άγνωστων όρων της νέας δανειακής σύμβασης και πρώτης επιτήρησης της εφαρμογής τους, με εξωκοινοβουλευτικό τεχνοκράτη πρωθυπουργό. Ο νέος πρωθυπουργός είναι μια προσωπικότητα πολύ υψηλού κύρους σε διεθνή κλίμακα, είναι δε γνωστές οι ικανότητες που επέδειξε κατά την άσκηση των υψηλών λειτουργημάτων του στον τραπεζικό τομέα. Η πρωθυπουργία που του ανατέθηκε, κατά την κρίσιμη αυτή στιγμή της χώρας, έχει βαθύτατα πολιτική αποστολή, σύμφωνα με το Σύνταγμα
Στην ουσία είναι μια εξουσία που κατευθύνει και συντονίζει την πολιτική της χώρας σε όλους τους τομείς. Ο νέος, όμως, πρωθυπουργός έχει περιορισμένη εντολή – χωρίς να προβλέπεται στο Σύνταγμα και γενικά στο δημοκρατικό πολίτευμα πολιτική κυβέρνηση με προκαθορισμένη ή «περιορισμένη» αποστολή. Η προκαθορισμένη αυτή αποστολή είναι η διασφάλιση της σύναψης και της έναρξης εφαρμογής της νέας δανειακής σύμβασης, που στην ουσία της, αποτελεί μέρος της όλης δανειακής δέσμευσης της χώρας απέναντι στου ίδιους δανειστές με εκείνους του Μαΐου του 2010. Αυτό ηχεί ως μονόπλευρη αποστολή. Δεν είναι πρωθυπουργός και κυβέρνηση διαπραγμάτευσης όρων δανειακής σύμβασης, αλλά διασφάλισης όρων που ο ελληνικός λαός και η Βουλή δεν γνωρίζουν και που δεν θα είναι, κατ’ ανάγκην, υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδας. Το πρόβλημα, δε, άσκησης των πρωθυπουργικών καθηκόντων στο πλαίσιο αυτής της «εντολής» αποκτά ιδιαίτερα μεγάλο βάρος, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο νέος πρωθυπουργός κατείχε τη θέση του υποδιοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή, του ενός από τα μέλη της τρόικας, που ήλεγχε μέχρι σήμερα την εφαρμογή των δανειακών συμβάσεων του Μαΐου του 2010, οι οποίες δεν κυρώθηκαν από τη Βουλή και περιέχουν όρους αντίθετους με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, της ευρωπαϊκής νομιμότητας και του Συντάγματος.
Τις παρεμβάσεις και τις ευθείες απειλές, οι οποίες θυμίζουν παλιότερες εποχές, πώς θα τις χαρακτηρίζατε;
Έπαιξαν ακριβώς το ρόλο του εκφοβισμού και του εκβιασμού. Αναζωπύρωσαν στον ελληνικό λαό το φόβο με άμεσες απειλές και άμεσες παρεμβάσεις στη λειτουργία του πολιτεύματος, γεγονός απαράδεκτο από πλευράς δικαίου. Παρεμβάσεις που, όπως τις είδαμε, δεν έχουν επαναληφθεί στην Ευρώπη. Έγιναν για να ενισχύσουν τον εκβιασμό υποταγής του ελληνικού λαού. Αυτό ήταν άσκηση πολιτικής βίας. Ήταν και αυτό ένα αποτέλεσμα όλου αυτού του παιχνιδιού, ανεξάρτητα από το ποιος το οργάνωσε, ποιοι συμμετείχαν κ.λπ. Εκείνο που είναι βέβαιο, είναι πως αυτή η συμπεριφορά εισήγαγε μεθόδους εκβιασμού και παρέμβασης στα εσωτερικά των χωρών της Ευρώπης με επικεφαλής τη Γερμανία. Ανέδειξε κατά τον εντονότερο και χειρότερο τρόπο την κηδεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη. Κατέδειξε, επίσης, την πλήρη υποταγή της πολιτικής ηγεσίας των δύο μεγάλων ελληνικών κομμάτων, κάτι που από την αρχή υποστήριζα, επισημαίνοντας συνεχώς ότι δεν διαφοροποιούνται πολιτικά απέναντι στις δανειακές συμβάσεις, που έδεσαν χειροπόδαρα την Ελλάδα.
Με βάση την ουσιαστική δουλειά ανάδειξης των όρων του Μνημονίου που έχετε κάνει και με βάση όσα μέχρι στιγμής γνωρίζουμε για τη νέα δανειακή σύμβαση, ποια θεωρείτε ότι είναι η επόμενη ημέρα για την εθνική κυριαρχία, αν προχωρήσουν τα σχέδια έτσι όπως προδιαγράφονται;
Η εθνική κυριαρχία παραδόθηκε ολοκληρωτικά και η δημόσια περιουσία δεσμεύτηκε συνολικά με την πρώτη δανειακή σύμβαση. Τώρα απλώς έχουμε τις μορφές και τις εξειδικεύσεις παράδοσης. Και πρέπει να προσθέσω ότι ειδικώς με τους όρους παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας και καθολικής δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας δεν ασχολήθηκε κανένα απολύτως κόμμα. Και αυτό αφορά, δυστυχώς, και την Αριστερά. Κανένα κόμμα δεν αναφέρθηκε και δεν ανέδειξε τα άρθρα 4 και 14 (παράγραφος 5), με τα οποία παραιτήθηκαν από όλες τις ενστάσεις της εθνικής κυριαρχίας απέναντι στους δανειστές και δέσμευσαν ολόκληρη τη δημόσια περιουσία, πάλι υπέρ των δανειστών. Η εθνική κυριαρχία δεν υπάρχει, έχει παραδοθεί.
Η επόμενη μέρα, λοιπόν, αφορά τις πράξεις εκτέλεσης, συγκεκριμενοποίησης και υλοποίησης αυτής της παράδοσης. Για παράδειγμα, η ολοκληρωτική επιτήρηση είναι η συγκεκριμενοποίηση αυτού του πράγματος. Ο εφαρμοστικός νόμος του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος, που είναι, ας πούμε, το σκαλοπάτι προς το δεύτερο Μνημόνιο, είναι ακριβώς η εφαρμογή του άρθρου 4 της πρώτης δανειακής σύμβασης ως προς την καθολική δέσμευση της περιουσίας. Τώρα, απλά, ορίζουν το πώς θα φύγει αυτή η περιουσία προς τα έξω. Βλέπω, δηλαδή, χωρίς πολιτικά εμπόδια από πλευράς της Ελλάδας, να προχωρούν στην υλοποίηση αυτής της καθολικής κηδεμόνευσης της χώρας. Θα το δούμε αυτό πολύ σύντομα και στα εθνικά θέματα, στα οποία δεν αναφέρεται κανείς.
Ο πρωθυπουργός, μιλώντας στη Βουλή κατά τη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, έβαλε ως ζητήματα της επόμενης κυβέρνησης την ΑΟΖ, τις έρευνες για φυσικό αέριο…
Το ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα ζήτημα της ΑΟΖ θα έπρεπε να είχε λυθεί από τα πρώτα. Χωρίς η κυβέρνηση να έχει διασφαλίσει τα δικαιώματα του πλούτου της Ελλάδας στον υποθαλάσσιο χώρο με καθορισμό της ΑΟΖ, έχει καθορίσει τη διαδικασία παραχώρησης ολόκληρου του ελληνικού πλούτου και ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας σε ξένες εταιρίες της επιλογής των δανειστών μας. Αυτό ακριβώς ορίζουν τα πρώτα άρθρα του νόμου εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος, που ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων την 1η Ιουλίου 2011. Ορίζουν ακριβώς πώς -από την εταιρία που ιδρύθηκε, το γνωστό «Ταμείο»- θα επιλέγεται ένα-ένα κομμάτι της δημόσιας περιουσίας, πώς θα αξιολογείται χωρίς διεθνή διαγωνισμό από ένα συμβούλιο και θα παραχωρείται, χωρίς να έχει το κράτος το δικαίωμα όχι αντάλλαγμα να πάρει, αλλά ούτε να φορολογήσει τη μεταβίβαση. Είναι όλα ρυθμισμένα…
Ουσιαστικά μιλάμε για επισφράγιση μιας νέου είδους αποικιοκρατίας…
Ασφαλώς! Γι’ αυτό υποστηρίζω, χωρίς να ξέρω πώς ακριβώς θα είναι διατυπωμένη η νέα σύμβαση, ότι, αν θα τη φέρουν στη Βουλή για κύρωση με 180 ψήφους, οι δανειακές δεσμεύσεις συνολικά απέναντι στους δανειστές την Ευρωζώνης και στο ΔΝΤ, δεν μπορούν να νομιμοποιηθούν.
Με βάση την κυβέρνηση συνεργασίας που προέκυψε, θα περάσει με πολλές περισσότερες ψήφους…
Σίγουρα! Και θα νομίζει ο ελληνικός λαός ότι τηρείται ο όρος του Συντάγματος για την κύρωση της νέας συμβάσεως, επομένως ότι θα είναι νόμιμη. Δεν θα είναι νόμιμη, όσο συνδέεται ή περιέχει όρους εκτός ευρωπαϊκής και συνταγματικής νομιμότητας. Ακόμα και αν φροντίσουν να μην έχει μέσα διατυπώσεις που παραβιάζουν τα δικαιώματα του ανθρώπου ή την εθνική κυριαρχία κ.λπ., ουσιαστικά θα είναι συνέχεια των προηγούμενων συμβάσεων, οι οποίες αφενός δεν κυρώθηκαν και αφετέρου έχουν όρους που παραβιάζουν το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.
Η κυβέρνηση συνεργασίας θεωρείτε ότι δίνει μια παράταση στο κλυδωνιζόμενο πολιτικό σύστημα ή εκτιμάτε ότι μπορεί να επιταχύνει -ακόμα και με όρους ευτελισμού- την απονομιμοποίησή του;
Νομίζω ότι αυτό το μεταβατικό στάδιο θα απομακρύνει ακόμα περισσότερο το πολιτικό μας σύστημα από την αρχή δημοκρατικής νομιμοποίησης και συνταγματικής νομιμότητας. Θα φανεί καθαρά ότι η μεταβατική κυβέρνηση ήταν μεθόδευση για να μπουν στην κυβέρνηση και τα δύο μεγάλα κόμματα, με στόχο να φανεί ότι η πολιτική που επέβαλλαν οι δανειστές μας μέσα από το πλαίσιο της Ε.Ε. έχει ευρύτερη πολιτική στήριξη. Αυτό ακριβώς, όμως, θα δώσει και την ευκαιρία στον ελληνικό λαό να δει περί τίνος πρόκειται και να οξύνει, κατά τη γνώμη μου, την αντίστασή του σε ό,τι συμβαίνει σήμερα.
Όλο αυτό το παιχνίδι ήταν ένας εμπαιγμός και της ουσίας του Συντάγματος. Ένα παιχνίδι ουσιαστικής αλλοίωσης του Συντάγματος, για να το πω με όρο της ειδικότητάς μου. Αλλά κυρίως, ήταν ένας εμπαιγμός της δημοκρατίας. Ένας εμπαιγμός της δημοκρατίας, ο οποίος απέβλεψε στην πολιτική κάλυψη της απάνθρωπης επιβολής που ασκούν σήμερα οι δανειστές μας. Το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος δίνει στο λαό το δικαίωμα της δημοκρατικής αντίστασης στην παράνομη εξουσία που ασκείται και η οποία -επαναλαμβάνω- δεν θα νομιμοποιηθεί ακόμα και αν ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση από περισσότερους από 180 βουλευτές. Δεν μένει κάτι άλλο και δυστυχώς δεν βλέπω σήμερα καμιά πολιτική δύναμη να μπορεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα.
Άρα, το 1-1-4 είναι σήμερα ακόμα πιο επίκαιρο…
Βεβαίως, είναι ακόμα πιο επίκαιρο. Το 120, το ακροτελεύτιο άρθρο του σημερινού Συντάγματός μας, είναι, μάλιστα, πληρέστερο από το 114 των παλαιότερων Συνταγμάτων. Ο συντακτικός νομοθέτης στην παλαιά διάταξη ότι «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων», πρόσθεσε ότι ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να αντιστέκεται με κάθε μέσο ενάντια οποιουδήποτε επιχειρεί την κατάλυσή του.
Οι παράνομες συμβάσεις δανεισμού της Ελλάδας
Τα κείμενα που αποκάλυψαν τις δουλείες υποτέλειας της χώρας
Τα κείμενα που αποκάλυψαν τις δουλείες υποτέλειας της χώρας
Εκδόθηκαν σε έναν τόμο και κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Λιβάνη τα κείμενα του ομότιμου καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Γιώργου Ι. Κασιμάτη που αποκάλυψαν με επιστημονική τεκμηρίωση και εκλαϊκευμένη διατύπωση τους πρωτοφανείς και απαράδεκτους όρους με τους οποίους δανείστηκε η Ελλάδα και μπήκε στο δρόμο της υποτέλειας και της εξαθλίωσης.
