Εστειλα τα παιδιά μου φροντιστήριο. Και στα αγγλικά. Τάδινα χαρτιλίκι. Τάκανα δώρα Χριστούγεννα. Στα γενέθλια. Ξόδεψα...το παραδέχομαι... Αγόρασα εγγλέζικη καπαρντίνα. Ιταλικό παπούτσι. Εβραϊκά λεμόνια. Πατάτες απ'την Τουρκία. Ψάρι Νορβηγίας. After save. Κολώνιες. Σαμπουάν. Αρωματικό σαπούνι. Ξόδεψα...το παραδέχομαι... Κέρασα αγιορείτικο κρασί στη γυναίκα μου. Κοιμήθηκα μαζί της σε ακριβό ξενοδοχείο. Κάλεσα στο σπίτι μου τους φίλους μου. Να φάμε και να πιούμε. Να γλεντήσουμε. Να αγαπηθούμε.
Ξόδεψα...το
παραδέχομαι... Δεν έκλεψα. Δεν άρπαξα. Δεν εξαπάτησα. ΕΣΕΝΑ, τι σε νοιάζει ;;!! Γιατί μού λες πως έζησα πάνω από τις δυνάμεις μου;; Γιατί με θεωρείς καταστροφέα της Χώρας;; ΞΕΡΩ, γιατί... Με θέλεις φτωχό και φτηνό. Να δουλεύω για πέντε ευρώ. Να ψωμολυσώ. Νάμαι δούλος σου. Σκυλί σου. Νάμαι ένα τίποτα. Χωρίς αξιοπρέπεια. Χωρίς φωνή. Χωρίς δικαιώματα. Να γυρίσω στις γκαζόλαμπες. Στις ξυλόσομπες. Στις στάχτες. Θέλεις το παιδί μου σκλάβο νέας γενιάς. Αμόρφωτο. Χωρίς Ελπίδα. Χωρίς Μέλλον. Με θέλεις στο σκοτάδι και στην πείνα.
Στο κλιν και στο πράσινο σαπούνι. Να κόβω βεντούζες, αντί νάχω γιατρό. Νάμαι στον ποδαρόδρομο, αντί νάχω συγκοινωνίες. Με θέλεις ζωντανό-νεκρό. Να δουλεύω για σένα. Τα κέρδη σου. Τις Ελβετίες σου. Με θέλεις στο συσσίτιο. Να χορταίνω με δυστυχίες. Τις δικές μου και των άλλων. ΟΧΙ καθάρματα. ΟΧΙ κλεφταράδες. ΟΧΙ πουλημένοι. ΟΧΙ...κυβερνητικοί. Πράσινοι, γαλάζιοι και μαύροι. ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ. Μπορεί να με ξεπαστρέψετε... Την Πατρίδα μου να καταστρέψετε... Θάμαι παντού.
Συνεχώς μπροστά σας. Μόνος και με Αλλους. Και Νεκρός θάμαι Εχθρός σας..
