πανηγυρικό τρόπο, είναι εύλογο να έχει μπροστά του μια περίοδο χάριτος αλλά και αναγνώρισης της πρωτοκαθεδρίας του έναντι του λοιπού πολιτικού προσωπικού. Ειδικά όταν ο ηγέτης αυτός είναι ο πλανητάρχης Μπαράκ Ομπάμα.
Φαίνεται ωστόσο ότι τέτοιες… λεπτομέρειες δεν συγκινούν το Tea Party. Την ακραία συνιστώσα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που επηρεάζει καθοριστικά τη χάραξη και εφαρμογή της πολιτικής στρατηγικής του GOP. Τη “φράξια” του Έρικ Κάντορ, της Σάρα Πέιλιν, της Μισέλ Μπάκμαν και όλων εκείνων των Ρεπουμπλικανών που “διάβασαν” λάθος τις διδαχές και την ιστορία του κόμματός τους. Δεν έχουν φυσικά σχέση με τον Ρόναλντ Ρήγκαν, ούτε καν με τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο. Είναι ακραίοι κήρυκες του λαϊκισμού, που βρίσκουν πρόθυμο ακροατήριο σε μια κοινωνία με βαθιές διαιρέσεις και συγχύσεις. Μια κοινωνία που δοκιμάζεται από την κρίση την οποία προκάλεσε το 2008 η “προγραμματισμένη” κατάρρευση της Lehman Brothers.
Μετά την επανεκλογή του, ο Μπαράκ Ομπάμα έθεσε ως κεντρικό στόχο την “τακτοποίηση” της μεγάλης εκκρεμότητας της εσωτερικής οικονομικής κρίσης. Προτείνοντας ένα μείγμα νέας φορολογικής πολιτικής και στοχεύσεων, που… ενοχλεί τους πιο πλούσιους Αμερικανούς. Το… χιλοτραγουδισμένο 1%, για το οποίο ακόμη και ο “πατερούλης” Γουόρεν Μπάφετ έχει παραδεχθεί ότι θα πρέπει να φορολογηθεί κατά τρόπο δίκαιο, φοβούμενος την έκρηξη της μεσαίας τάξης, η οποία δοκιμάζεται κυρίως και βαθιά από την κρίση.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα μίλησε σήμερα με τους ηγέτες των Δημοκρατικών στη Γερουσία Χάρι Ριντ, και των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή των Αντιπροσώπων Τζον Μπένερ, με τον δεύτερο να μην δείχνει ιδιαίτερα χαρούμενος για την πρόθεση του Λευκού Οίκου να αυξήσει τη φορολογία στους πλουσίους.
Το τι λέει ο Τζον Μπένερ ωστόσο, μάλλον έχει λιγοστή σημασία. Εκείνο που μετράει είναι το τι λέει ο Έρικ Κάντορ, επικεφαλής της συνιστώσας του Tea Party. Και ο Κάντορ είπε σήμερα ότι κανένας Ρεπουμπλικανός βουλευτής δεν εξελέγη για να αυξήσει τους φόρους προς τους πλουσίους. Δηλαδή τους… χορηγούς τους.
Η ακραία επιθετική ρητορική του Έρικ Κάντορ θυμίζει έντονα τις αλήστου μνήμης στιγμές που ζήσαμε τον Αύγουστο του 2011. Τότε που το Tea Party κόντεψε να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε στάση πληρωμών και τεχνική χρεοκοπία, με τη σθεναρή άρνησή του να συναινέσει σε αύξηση του ορίου δανεισμού της οικονομίας της Ουάσινγκτον.
Η επανάληψη της Ιστορίας είναι, ως γνωστόν… τραγωδία. Και η σημερινή συγκυρία είναι η χειρότερη δυνατή για να επιβεβαιωθεί αυτό το αξίωμα.
