Ας το παραδεχτούμε, ζητούμε το αδύνατο
Το πιο απεχθές αποτέλεσμα των εξελίξεων στην Ελλάδα, είναι η εθνική απογοήτευση και η καθημερινή μιζέρια. Ζούμε απλά την κάθε μέρα που περνάει και σκεφτόμαστε πώς θα μας ξημερώσει η επόμενη. Ασχολούμαστε με τις δηλώσεις των τραγικών πολιτικών τύπου Πάγκαλος, Γιωργάκης και Αντώνης Σαμαράς, σπάμε το κεφάλι μας να εξασφαλίσουμε τον επιούσιο, μετράμε τα κουκιά μας και ποτέ δεν βγαίνουν. Η χώρα βουλιάζει και μεις είμαστε κρεμασμένοι στο καράβι και ψάχνουμε σωτήρα.
Για όποιον δεν το έχει ακόμη καταλάβει, ζούμε την πιο σημαντική στιγμή της νεώτερης πολιτικής μας ιστορίας. Μπορεί να μην έχουμε πόλεμο, χούντα ή κατοχή, αλλά οι συνθήκες της καθημερινότητάς μας δεν διαφέρουν και πολύ από τα παραπάνω. Δεν καλοπερνάμε, δεν χαμογελάμε, δεν ονειρευόμαστε. Η χειρότερη επίθεση που μπορεί να δεχθεί ένας λαός, είναι να μην έχει προοπτική. Η δική μας εξαντλείται στο
Σκέψου λίγο: Πότε πέρασες πραγματικά καλά το τελευταίο εξάμηνο; Πότε γέλασες με την ψυχή σου; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες ένα μακροπρόθεσμο πλάνο; Το μόνο μακροπρόθεσμο πλάνο που γυρνάει στο μυαλό σου, είναι να φύγεις από αυτή τη χώρα. Να μπορέσεις να ζήσεις με αξιοπρέπεια σε μια χώρα του εξωτερικού.
Αν κάτσεις και σκεφτείς τα τεκτενόμενα, οι επιλογές σου είναι ελάχιστες. Αν διαβάζεις τα νέα θα έμαθες για την επιβολή του νέου διατροφικού κώδικα σε λίγο καιρό από τώρα και ίσως να αποφάσισες να σκεφτείς, πως τα σενάρια συνομωσίας που άκουγες να πλέκονται από καιρό δεν είναι και τόσο στην φαντασία κάποιου μεσσιανιστή προφήτη.
Η πορεία που ακολουθεί ο κόσμος και οι συγκυρίες που ζεις στην μικρή σου Ελλάδα, πρέπει να έχουν μια μυστική ένωση μεταξύ τους. Δεν προλαβαίνεις όμως να σκεφτείς, έχεις να λύσεις βασικότερα προβλήματα. Αυτό είναι και το σχέδιο. Και ίσως το μεγαλύτερο σχέδιο από όλα τα σχέδια του κόσμου, είναι να σε κάνουν να πιστέψεις πως δεν υπάρχει σχέδιο γιατί μόνο τότε θα μπορούν να σου πασσάρουν με ευκολία την νέα τάξη πραγμάτων. Αυτή είναι η βασική σημειολογική κατεύθυνση όλων των μεγάλων κόλπων: κάντους να νομίζουν πως δεν υπάρχει κόλπο.
Ας είμαστε λοιπόν ρεαλιστές. Αφού η νέα πραγματικότητα ορίζει τις συνιστώσες της άβουλης υποταγής μας, ας απαντήσουμε πως ζητάμε το αδύνατο. Μόνο με την αντίδραση και την ανυπακοή μπορούμε να επιβιώσουμε. Η καλά οργανωμένη προπαγάνδα, που ποινικοποιεί την αντίσταση και την άρνηση της νέας τάξης, είναι μέρος του κόλπου. Θέλουν απλά να σε υπνωτίσουν, να σε κάνουν βιοπαλαιστή που θα λες "σας ευχαριστώ" για τα ψίχουλα που θα σου πετάνε και αφού δεν μπορούν εύκολα να περιορίσουν την σκέψη σου, θα περιορίσουν την βιολογική σου ευεξία γιατί τότε μόνο θα μπορέσουν να σε υποτάξουν εντελώς.
Κατάλαβε καλά πως δεν υπάρχουν ιδεολογίες και πολιτικές πλέον. Ο μικροαστισμός και η περίοδος βολέματος, περάσανε ανεπιστρεπτί. Δεν υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί.
Δεν υπάρχουν παρά μόνο οι οικονομικές λέσχες που ορίζουν την τύχη σου. Και ακόμα και ανα δεν το έχεις καταλάβει καλά αυτές ορίζουν τα πάντα στην ζωή σου. Αυτό είναι το ΔΝΤ, αυτό είναι ο codex alimentarius, αυτή την πολιτική πλασσάρει ο Παπανδρέου σαν εντολοδόχος των παγκόσμιων οικονομικών συμφερόντων.
Η μόνη ρεαλιστική απάντηση σε αυτό τον παραλογισμό είναι η επιδίωξη του αδύνατου. Για να εξασφαλίσουμε το ελάχιστο που μας ανήκει.
