«Ήμουν 17 χρόνων το 1982 όταν ανέβηκα με έναν φίλο στοMunt Washington στο Νιου Χαμσάιρ. Όμως το χιόνι και η χιονοθύελλα δεν ήταν όπως περιμέναμε. Μετά βίας μπορούσαμε να σταθούμε και αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλον για να ζεσταθούμε. Τα πόδια μας μούδιασαν και πάθαμε υποθερμία. Εν τέλει σωθήκαμε αλλά ήταν πολύ αργά πια για τα πόδια μου», εξηγεί ο Hugh.
Κατακτώντας πρόσφατα έναν ψηλό και απότομο βράχο, ύψους 61 μέτρων, απέδειξε σε όλους ότι η δύναμη της θέλησης ξεπερνά την ανθρώπινη ικανότητα και η αναπηρία δεν γίνεται πάντα τροχοπέδη στη ζωή ενός ανθρώπου.
Αν και ένα από τα δύο τεχνητά πόδια του έπεσε κατά την ανάβαση στο βράχο, ο Hugh δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Αντίθετα περίμενε υπονομετικά μέχρι οι φίλοι του από το έδαφος να του το στείλουν πάλι επάνω με σχοινί, για να συνεχίσει απτόητος την αναρρίχηση.
Μια λάθος κίνηση θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για τον Hugh αλλά τόσο η εξέλιξη της τεχνολογίας στο θέμα των προσθετικών μελών, που τα έχει κάνει απόλυτα λειτουργικά προς τον χρήστη, όσο και η δύναμη ψυχής του νεαρού αναρριχητή διέψευσαν όσους δεν πίστευαν ότι θα τα καταφέρει.
«Κάποια στιγμή το τεχνητό μέλος θα είναι μια απλή συσκευή… μεταφοράς, όπως ένα αυτοκίνητο. Η ενέργεια που θα χρειάζεται κάποιος με προσθετικό πόδι, για παράδειγμα, προκειμένου να περπατήσει θα είναι λιγότερη από αυτήν που χρησιμοποιεί ένα φυσιολογικό άτομο», λέει ένας ερευνητής στο Massachusetts Institute of Technology από όπου ο Hugh προμηθεύτηκε τα… βιονικά πόδια του.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ιστορία του Herr μεταφέρθηκε στην αμερικανική τηλεοπτική σειρά με τον τίτλο «Ποιος λέει ότι δεν μπορώ;» (σ.σ. «Who Says I Can’t»), με σκοπό να παρακινήσει άτομα με αναπηρία να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και να συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες, ενώ ο ίδιος έχει απασχολήσει κατά καιρούς τον Τύπο και έχει γίνει πρώτο θέμα σε πολλά περιοδικά.
