«Τα τελευταία 16 χρόνια που μετέχω του συνδικαλιστικού κινήματος των ενστόλων, έζησα τη δυσκολία του εγχειρήματος , να ισσοροπείς σε ένα περιβάλλον με απελπιστικά μειωμένα εργασιακά δικαιώματα, αγκυλώσεις και απαγορεύσεις,όπου πρέπει να διεκδικήσεις το δίκιο σου, να παλέψεις το άδικο και επίσης να καταφέρεις να ξεπεράσεις τις εξίσου μεγάλες αγκυλώσεις της κοινωνίας, και των υπόλοιπων εργαζομένων, που και "δικαίως" τις περισσότερες φορές, βλέπαν σε εμάς το μακρύ χέρι τις εξουσίας, βλέποντας απέναντι τους στολές με αριθμούς και όχι εργαζόμενους με στολή.
Στα χρόνια αυτά, δόθηκε μεγάλος αγώνας να συμφιλιώσουμε το εργατικό κίνημα με τον ένστολο συνδικαλισμό, ώστε να κατανοηθεί το αναπόσπαστο και συναγωνιζόμενο.
Η συλλογικότητα της κοινής προσπάθειας πυροσβεστών-αστυνομικών και λιμενικών μετά από τόσα χρόνια έφερε αποτελέσματα, παραμέρισε εν πολλοίς τις αγκυλώσεις και προσέδωσε την αποδοχή των αιτημάτων και του αγώνα μας από την κοινωνία.
Βέβαια σε αυτή την επίπονη και μακρά πορεία, ποτέ η κεντρική εξουσία δεν έβλεπε με καλό μάτι την συνοδοιπορία των ενστόλων με το εργατικό κίνημα. Η προοπτική του "ένστολου υπηρέτη του λαού" και όχι του "υπηρέτη της εξουσίας" δεν κόμιζε και προφανώς δεν κομίζει ευτυχία στην εξουσία.
Γι αυτό και πολλές φορές ο αγώνας των ενστόλων δέχθηκε χτυπήματα εκ των έσω. 'Οταν αυτός γιγάντωνε οι επιθέσεις σκλήραιναν, είτε με διώξεις εναντίον των συνδικαλιστών του, είτε ακόμα και με επιχειρήσεις καταστολής των κινητοποιήσεων. Βέβαια αυτά είναι "εντός πλαισίου".Ποτέ ο αγώνας γιά την επιβίωση και το πλάτεμα των δικαιωμάτων δεν κερδιζόταν σε δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα. Πάντα είχε απώλειες.
Αυτό που όμως σκιάζει τον αγώνα των ενστόλων είναι οι δράσεις "ατομικότητας" συναδέλφων που ξεπερνάν ακόμα και αυτές τις εντολές που δέχονται, αφομοιούμενοι πλήρως από τον κατασταλτικό τους εξοπλισμό, ξεπερνώντας ακόμα και την αποστολή τους, και κερδίζοντας δίκαια την απώλεια της ιδιότητας του συναδέλφου.
Είναι αυτοί / αυτός, που ξεπερνούν τις εντολές και με αγριότητα και απανθρωπιά, προκαλούν το "δημόσιο αίσθημα" ακόμα και εναντίων συμπολιτών μας - ΑΜΕΑ, όπως προχθές.
Δυστυχώς η γραμμή ισορροπίας είναι πολύ λεπτή, μεταξύ της εκτέλεσης του καλώς εννοούμενου υπηρεσιακού καθήκοντος και της απάνθρωπης υπέρβασής του.
'Οταν όμως κρεμάς τον κατασταλτικό σου ένδυμα στον φοριαμό σου και σχολάς, παίρνοντας το μετρό ή το λεωφορείο πηγαίνοντας στην ημιυπόγεια γκαρσονιέρα σου, στο κέντρο της πόλης για να διαχειρστείς με τα λιγοστά ευρώ της αντιμισθίας το υπόλοιπο του μήνα σου, είναι άσχημο να είσαι μόνος σου.
Η εικόνα της καταστολής απέναντι στους συμπολίτες μας -ΑΜΕΑ, μας πάει πολλά βήματα πίσω.
Στην πατρίδα μας, που στενάζει κάτω από τη μπότα του μνημονίου, μόνο η άπλετη 'συνανθρωπιά" μπορεί να μοιράσει τη δυστυχία μας και να πολλαπλασιάσει την ελπίδα μας.
Έστω και από έναν Πυροσβέστη: Συγγνώμη...
makeleio
