«Νύχτα περίεργη και το μυαλό μου γυρίζει στα μύρια γεγονότα της ζωής μου. Δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω. Είναι πολλά αυτά που θέλω να διηγηθώ. Νομίζω πως θα εκραγώ. Θέλω ό,τι έχει συμβεί να το γράψω απόψε. Εν μία νυκτί, όπως όταν μάθαινα τους ρόλους. Μοιάζει ακατόρθωτο και είναι. Πώς να γράψεις την ιστορία της ζωής σου σε μία μόνο νύχτα;»
Και όμως, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου τα κατάφερε και έγραψε την ιστορία της ζωής της σε μια νύχτα. Ο πολύς Νίκος Μουρατίδης, γοητευμένος από την προσωπικότητά της, πήρε στα χέρια του το υλικό και μέσα στον Φεβρουάριο του 2012 θα κυκλοφορήσει την αυτοβιογραφία της σπουδαίας κωμικού από τον εκδοτικό του οίκο Τετράγωνο, που μπήκε πολύ δυναμικά στον χώρο.
Η «Espresso» κατ' αποκλειστικότητα δημοσιεύει το εξώφυλλο του βιβλίου της Δέσποινας Στυλιανοπούλου με τον τίτλο «Ηθοποιός αμέσου δράσεως», τον πρόλογο της αυτοβιογραφίας της, αλλά και ένα μεγάλο κεφάλαιο που αναφέρεται στον Κώστα Χατζηχρήστο.
Την αποκάλεσαν «αρχόντισσα της κουζίνας» ή καλύτερα «επαρχιώτισσα οικιακή βοηθό» που πετούσε συνέχεια μαργαριτάρια. Τη χαρακτήρισαν και «γυναίκα με τα όλα της» με μάτια σαν αεροδρόμιο, που παράλληλα με την ηθοποιία θα μπορούσε να γίνει και «βασίλισσα του πάλκου». Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου ήρθε με όνειρα από τη Μεσσήνη και κατέκτησε την Ελλάδα. Χάρισε άφθονο γέλιο στον κόσμο μέσα από τις κωμωδίες στις οποίες πρωταγωνιστούσε στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, αλλά και στο θέατρο γνώρισε μεγάλες επιτυχίες. Μια ζωή μεστή από νόημα, γιατί δεν ήταν ποτέ δέσμια της άκρατης φιλοδοξίας.
«Η γκάμα μου είναι γενικού... περιεχομένου και δεν σταματάει στο δουλικό που με καθιέρωσε. Η επιλογή να κάνω την υπηρέτρια ήταν δική μου. Με οδήγησε το ένστικτό μου και η επιθυμία να μπω στα σπίτια και την καρδιά του κόσμου. Και τ
το πέτυχα» μας είχε πει παλιότερα η μεγάλη μας ηθοποιός.
Στον πρόλογο του βιβλίου της έχει, όπως λέει, αμέτρητα γεγονότα να περιγράψει. «Στιγμές πόνου, συγκίνησης, χαράς και επιτυχίας. Ολα γυρίζουν στο μυαλό μου σαν κινηματογραφική ταινία. Το φλας μπακ μιας ολόκληρης ζωής».
Την αποκάλεσαν «αρχόντισσα της κουζίνας» ή καλύτερα «επαρχιώτισσα οικιακή βοηθό» που πετούσε συνέχεια μαργαριτάρια. Τη χαρακτήρισαν και «γυναίκα με τα όλα της» με μάτια σαν αεροδρόμιο, που παράλληλα με την ηθοποιία θα μπορούσε να γίνει και «βασίλισσα του πάλκου». Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου ήρθε με όνειρα από τη Μεσσήνη και κατέκτησε την Ελλάδα. Χάρισε άφθονο γέλιο στον κόσμο μέσα από τις κωμωδίες στις οποίες πρωταγωνιστούσε στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, αλλά και στο θέατρο γνώρισε μεγάλες επιτυχίες. Μια ζωή μεστή από νόημα, γιατί δεν ήταν ποτέ δέσμια της άκρατης φιλοδοξίας.
«Η γκάμα μου είναι γενικού... περιεχομένου και δεν σταματάει στο δουλικό που με καθιέρωσε. Η επιλογή να κάνω την υπηρέτρια ήταν δική μου. Με οδήγησε το ένστικτό μου και η επιθυμία να μπω στα σπίτια και την καρδιά του κόσμου. Και τ
το πέτυχα» μας είχε πει παλιότερα η μεγάλη μας ηθοποιός.Στον πρόλογο του βιβλίου της έχει, όπως λέει, αμέτρητα γεγονότα να περιγράψει. «Στιγμές πόνου, συγκίνησης, χαράς και επιτυχίας. Ολα γυρίζουν στο μυαλό μου σαν κινηματογραφική ταινία. Το φλας μπακ μιας ολόκληρης ζωής».
Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου αφηγείται στο κοινό την ιστορία της. Τώρα που το χειροκρότημα είναι ακόμη παρατεταμένο για εκείνην. Μιλάει για τις προσωπικότητες που συνάντησε, τους ομότεχνούς της που αγάπησε και θαύμασε και γράφει τις αλήθειες τους, όπως αυτή τις βίωσε.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Θανάσης Βέγγος, ο Κώστας Χατζηχρήστος, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Νίκος Ρίζος, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ορέστης Μακρής, ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Γιάννης Τσαρούχης είναι οι ήρωές της που παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου της.
«Το μεγαλείο της ψυχής του Κώστα Χατζηχρήστου»
«Το μεγαλείο της ψυχής του Κώστα Χατζηχρήστου»
«Ηρθε και για μένα η ώρα να κάνω την εξομολόγησή μου. Να πω πράγματα που σαν αγκάθια μου τρυπούσαν την καρδιά, να προσπαθήσω να απαλύνω τον πόνο των ονείρων μου. Το μπορώ; Ακούω την Τριστές του Σοπέν, λέξεις που σκοτώνουν μέσα τους τη χαρά. Μήπως όμως τελικά το ταξίδι της χαράς δεν έχει τέλος; Κλείνει ένα κεφάλαιο και κάτι καινούργιο αρχίζει. Αφήνουμε στ' αλήθεια πίσω τις περασμένες εποχές ή μήπως όσα συμβαίνουν σήμερα μπορούν να ταυτιστούν με τη γενιά του '40; Πήρα το τρένο της γραμμής και περνώντας τον Πάμισο έκανα στάση στην πατρίδα μου τη Μεσσήνη. Αναζητώ λιβάδια, όπως λέει και ο Σεφέρης, και τότε προσπαθώ να κάνω τη σκέψη να πάψει να τρέχει στις πικρές τις αναμνήσεις... Το μπορώ».
Στο διπλανό βαγόνι αυτού του τρένου οι σκέψεις της, οι άνθρωποι που γνώρισε και συν
αναστράφηκε μαζί τους... Σε περίοπτη θέση στην καρδιά της ο Κώστας Χατζηχρήστος. «Αξέχαστος ηθοποιός που γνώρισε μεγάλη επιτυχία με φουστανέλα, τσαρούχια και το μοναδικό καπελάκι του βλάχου. Θέλω να γράψω πολλά γι' αυτό τον άνθρωπο με τη μεγάλη καρδιά, τον καλύτερο επιχειρηματία. Χαιρόταν με τη χαρά των ηθοποιών. Ξόδευε ό,τι είχε και δεν είχε για να στήνει τις καλύτερες παραστάσεις. Ηταν και αυτός μεγάλος επιχειρηματίας, όπως ο Μπουρνέλης».
Ανοίγοντας το κεφάλαιο «Κώστας Χατζηχρήστος», η Δέσποινα Στυλιανοπούλου ασχολείται με τα ψυχικά χαρίσματα του ανεπανάληπτου βλάχου του ελληνικού θεάτρου. «Το μεγαλείο του ήταν ότι αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του τη δουλειά του. Ηταν μια μεγάλη καρδιά και λάτρευε τα κορίτσια του, την Τέτα και τη Μαριαλένα. Την ίδια αγάπη χάριζε απλόχερα και στους συνεργάτες του ηθοποιούς και σε όλους όσους έκανε παρέα... Λίγοι γνωρίζουν τα χαρίσματά του και γι' αυτά θέλω να μιλήσω. Ο τύπος του βλάχου που ενσάρκωνε θα περνά από γένια σε γενιά και πάντα κάποιοι θα θέλουν να μάθουν γι' αυτόν».
Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου όταν έπαιζε στον θίασό του μια σεζόν έπαθε οίδημα στον λάρυγγα και κόντεψε να πεθάνει από τη στενοχώρια. Οι γιατροί ήταν απελπισμένοι, αλλά ο Θεός ήθελε να ζήσει... «Τότε ήταν πολύ δύσκολο να τα βγάλεις πέρα αν δεν εργαζόσουν και η ανάρρωση απαιτούσε μεγάλη φροντίδα και ξεκούραση. Ο Χατζηχρήστος μου έδειξε το ψυχικό του μεγαλείο. Κάθε μέρα μού έστελνε ένα καλάθι με χυμούς, γιατί μόνο χυμούς μπορούσα να καταπιώ, μαζί με κάποια χρήματα για τις πρώτες μου ανάγκες. Δεν είναι ότι έδειξε φροντίδα και ενδιαφέρον ειδικά για μένα. Το ίδιο θα έκανε για κάθε ηθοποιό αν έβλεπε πως έχει ανάγκη. Ετσι έδειχνε το μεγαλείο της αγνής ψυχής του».
Στο διπλανό βαγόνι αυτού του τρένου οι σκέψεις της, οι άνθρωποι που γνώρισε και συν
αναστράφηκε μαζί τους... Σε περίοπτη θέση στην καρδιά της ο Κώστας Χατζηχρήστος. «Αξέχαστος ηθοποιός που γνώρισε μεγάλη επιτυχία με φουστανέλα, τσαρούχια και το μοναδικό καπελάκι του βλάχου. Θέλω να γράψω πολλά γι' αυτό τον άνθρωπο με τη μεγάλη καρδιά, τον καλύτερο επιχειρηματία. Χαιρόταν με τη χαρά των ηθοποιών. Ξόδευε ό,τι είχε και δεν είχε για να στήνει τις καλύτερες παραστάσεις. Ηταν και αυτός μεγάλος επιχειρηματίας, όπως ο Μπουρνέλης».Ανοίγοντας το κεφάλαιο «Κώστας Χατζηχρήστος», η Δέσποινα Στυλιανοπούλου ασχολείται με τα ψυχικά χαρίσματα του ανεπανάληπτου βλάχου του ελληνικού θεάτρου. «Το μεγαλείο του ήταν ότι αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του τη δουλειά του. Ηταν μια μεγάλη καρδιά και λάτρευε τα κορίτσια του, την Τέτα και τη Μαριαλένα. Την ίδια αγάπη χάριζε απλόχερα και στους συνεργάτες του ηθοποιούς και σε όλους όσους έκανε παρέα... Λίγοι γνωρίζουν τα χαρίσματά του και γι' αυτά θέλω να μιλήσω. Ο τύπος του βλάχου που ενσάρκωνε θα περνά από γένια σε γενιά και πάντα κάποιοι θα θέλουν να μάθουν γι' αυτόν».
Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου όταν έπαιζε στον θίασό του μια σεζόν έπαθε οίδημα στον λάρυγγα και κόντεψε να πεθάνει από τη στενοχώρια. Οι γιατροί ήταν απελπισμένοι, αλλά ο Θεός ήθελε να ζήσει... «Τότε ήταν πολύ δύσκολο να τα βγάλεις πέρα αν δεν εργαζόσουν και η ανάρρωση απαιτούσε μεγάλη φροντίδα και ξεκούραση. Ο Χατζηχρήστος μου έδειξε το ψυχικό του μεγαλείο. Κάθε μέρα μού έστελνε ένα καλάθι με χυμούς, γιατί μόνο χυμούς μπορούσα να καταπιώ, μαζί με κάποια χρήματα για τις πρώτες μου ανάγκες. Δεν είναι ότι έδειξε φροντίδα και ενδιαφέρον ειδικά για μένα. Το ίδιο θα έκανε για κάθε ηθοποιό αν έβλεπε πως έχει ανάγκη. Ετσι έδειχνε το μεγαλείο της αγνής ψυχής του».
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΒΛΑΧΟΥ
Οταν όμως ήρθαν τα δύσκολα για τον Κώστα Χατζηχρήστο που χτυπήθηκε από τη μοντέρνα αρρώστια, το Δεσποινάκι ήταν εκεί βράχος. Μέχρι και δουλειά φρόντισε να του βρει, σε μια εποχή που όλοι τού είχαν γυρίσει την πλάτη. «Υστερα από αρκετά χρόνια ο Χατζηχρήστος έπαθε εγκεφαλικό και οι εμφανίσεις του αραίωσαν. Ούτε σπίτι είχε, αυτός ο τρανός. Πάσχα ήταν και τα περισσότερα θέατρα θα έκλειναν. Εγώ είχα κάποιες προτάσεις, χωρίς βέβαια να έχω υπογράψει. Χτύπησε το τηλέφωνο αργά το βράδυ και άκουσα τη φωνή του Γιώργου Βλάχου από την Αμερική. Είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν. Ο Βλάχος λοιπόν μου είπε έτσι απλά, λες και θα πήγαινα μέχρι το Παγκράτι: “Είσαι να κάνουμε έναν θίασο;” Αχ, τι ευτυχία αναπάντεχη! Το σκέφτηκα λίγο και χωρίς να δεχτώ ή να απορρίψω την πρόταση, του είπα: “Γιώργο, θα σου απαντήσω σε δύο μέρες”. Εκείνος το μόνο που είπε ήταν: “Κοίτα ποιοι θα είναι στον θίασο”. Ηρθα σε επαφή με διάφορους συναδέλφους, ανάμεσά τους και με τον Νίκο Τσούκα, πιστεύοντας πως θα συμπλήρωνε το καστ.
Σε δύο μέρες χτύπησε ξανά την ίδια ώρα το τηλέφωνο: “Τι έγινε, Θα έρθεις; Ετοίμασες τον θίασο;” “Και βέβαια, είμαστε πανέτοιμοι. Ερχόμαστε!” “Και ποιος θα είναι ο κωμικός;” ρώτησε. Τότε ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό ο Χατζηχρήστος που ήταν άνεργος. Φώναξα δυνατά, σαν να ήθελα να με ακούσει ο Κώστας: “Ο Χατζηχρήστοοοος...” “Τι;” άκουσα από την άλλη μεριά της γραμμής. “Αυτό τον πεθαμένο θα φέρεις;” Τότε του απάντησα δυνατά, σαν να ήθελα να με ακούσει όλη η Αμερική: “Αν πεθάνει η Ελλάδα, τότε θα πεθάνει μαζί της και ο Χατζηχρήστος”. Στην Αμερική σκίσαμε και εγώ ανακουφίστηκα και δικαιώθηκα».
Μέχρι και τις τελευταίες στιγμές του «βλάχου» η Δέσποινα ήταν στο πλάι του να του δίνει κουράγιο για να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο τον είχε ρίξει η κατάσταση της υγείας του. Δεν μπορ
ούσε όμως να τον ξεγελάσει γιατί ο Κώστας Χατζηχρήστος διαισθανόταν ότι πλησιάζει το τέλος...
«Ο χώρος έξω από το νοσοκομείο ήταν γεμάτος συνεργεία. Ούτε κατάλαβα πότε έφτασα και πώς ανέβηκα στον όγδοο όροφο. Χτύπησα την πόρτα, μπήκα μέσα και είδα αυτόν τον πανίσχυρο άντρα εντελώς αδύναμο. Στάθηκα μπροστά του και του είπα: “Δεν πιστεύω να το βάλεις κάτω; Γρήγορα θα γίνεις καλά και θα ξαναπαίξουμε. Εχω μια πρόταση”. Τα λόγια αυτά βγήκαν από το στόμα μου σαν προσευχή. Μου χαμογέλασε πικρά και μου απάντησε: “Στυλιανοπουλάκι, είσαι το καλύτερο παιδί που γνώρισα. Και σ’ ευχαριστώ τώρα και εγώ με τη σειρά μου γι' αυτό που έκανες”. Με κοίταξε στα μάτια και συνέχισε: “Το άκουσες, πουλί μ’; Αμ, πώς!..” Αυτή η αναλαμπή του ήταν το τελευταίο “αντίο” σε μένα. Εφυγα για να μη δει τα δάκρυά μου. Σε λίγο καιρό “έφυγε”, για να δίνει κάπου αλλού παραστάσεις και να χαρίζει το γέλιο. Στάθηκε για μένα πατέρας. Μου λείπει η ανθρωπιά αυτού του ξεχωριστού... βλάχου».
Σε δύο μέρες χτύπησε ξανά την ίδια ώρα το τηλέφωνο: “Τι έγινε, Θα έρθεις; Ετοίμασες τον θίασο;” “Και βέβαια, είμαστε πανέτοιμοι. Ερχόμαστε!” “Και ποιος θα είναι ο κωμικός;” ρώτησε. Τότε ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό ο Χατζηχρήστος που ήταν άνεργος. Φώναξα δυνατά, σαν να ήθελα να με ακούσει ο Κώστας: “Ο Χατζηχρήστοοοος...” “Τι;” άκουσα από την άλλη μεριά της γραμμής. “Αυτό τον πεθαμένο θα φέρεις;” Τότε του απάντησα δυνατά, σαν να ήθελα να με ακούσει όλη η Αμερική: “Αν πεθάνει η Ελλάδα, τότε θα πεθάνει μαζί της και ο Χατζηχρήστος”. Στην Αμερική σκίσαμε και εγώ ανακουφίστηκα και δικαιώθηκα».
Μέχρι και τις τελευταίες στιγμές του «βλάχου» η Δέσποινα ήταν στο πλάι του να του δίνει κουράγιο για να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο τον είχε ρίξει η κατάσταση της υγείας του. Δεν μπορ
ούσε όμως να τον ξεγελάσει γιατί ο Κώστας Χατζηχρήστος διαισθανόταν ότι πλησιάζει το τέλος...«Ο χώρος έξω από το νοσοκομείο ήταν γεμάτος συνεργεία. Ούτε κατάλαβα πότε έφτασα και πώς ανέβηκα στον όγδοο όροφο. Χτύπησα την πόρτα, μπήκα μέσα και είδα αυτόν τον πανίσχυρο άντρα εντελώς αδύναμο. Στάθηκα μπροστά του και του είπα: “Δεν πιστεύω να το βάλεις κάτω; Γρήγορα θα γίνεις καλά και θα ξαναπαίξουμε. Εχω μια πρόταση”. Τα λόγια αυτά βγήκαν από το στόμα μου σαν προσευχή. Μου χαμογέλασε πικρά και μου απάντησε: “Στυλιανοπουλάκι, είσαι το καλύτερο παιδί που γνώρισα. Και σ’ ευχαριστώ τώρα και εγώ με τη σειρά μου γι' αυτό που έκανες”. Με κοίταξε στα μάτια και συνέχισε: “Το άκουσες, πουλί μ’; Αμ, πώς!..” Αυτή η αναλαμπή του ήταν το τελευταίο “αντίο” σε μένα. Εφυγα για να μη δει τα δάκρυά μου. Σε λίγο καιρό “έφυγε”, για να δίνει κάπου αλλού παραστάσεις και να χαρίζει το γέλιο. Στάθηκε για μένα πατέρας. Μου λείπει η ανθρωπιά αυτού του ξεχωριστού... βλάχου».
Η ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ ΑΛΙΚΗ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ
Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη τη συνέδεε βαθιά φιλία και έχει το δικαίωμα να μιλήσει για εκείνην. «Η Αλίκη δεν είχε καμία σχέση με αυτό που όλοι πίστευαν. Ηταν ένα άτομο με τρομερές ευαισθησίες, πολύ εργασιομανής, αλλά και πολύ ανασφαλής. Ανήκαμε και οι δύο στον αστερισμό του Καρκίνου και συχνά θυμάμαι που μου έλεγε: “Μωρή ψιψίνα, μοιάζουμε τόσο πολύ σε τόσα πράγματα”. Είχαν κυκλοφορήσει πολλές ανυπόστατες φήμες για την Αλίκη. Ηταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τον συνάνθρωπό της. Βοηθούσε αυτούς που είχαν ανάγκη, αλλά είχε πολλές φοβίες. Θυμάμαι ότι κάποτε με κάλεσε σπίτι της για να τη συνοδεύσω στο λουτρό. Ενα φανταστικό ροζ μπάνιο φιλοτεχνημένο από μάρμαρο Ιωαννίνων. Αντίθετα, του Δημήτρη Παπαμιχαήλ ήταν μαύρο» είχε εξομολογηθεί στην «Εspresso» 
η Δέσποινα Στυλιανοπούλου τότε που είχε αρχίσει να γράφει το βιβλίο της.
Στην ίδια συνέντευξη, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου μας αφηγήθηκε μια ιστορία με τον καλό της φίλο Γιάννη Τσαρούχη: «Τον είχα συνοδεύσει στην Επίδαυρο να δει την Αλίκη στον ρόλο της “Λυσιστράτης”.
η Δέσποινα Στυλιανοπούλου τότε που είχε αρχίσει να γράφει το βιβλίο της.Στην ίδια συνέντευξη, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου μας αφηγήθηκε μια ιστορία με τον καλό της φίλο Γιάννη Τσαρούχη: «Τον είχα συνοδεύσει στην Επίδαυρο να δει την Αλίκη στον ρόλο της “Λυσιστράτης”.
Μετά την παράσταση πήγαμε για φαγητό στου Λεωνίδα στο Λυγουριό. Ο Τσαρούχης ζήτησε να φάει γαλακτομπούρεκο. Εκανα νόημα στον Λεωνίδα να πει ότι δεν έχει, γιατί ο Τσαρούχης έπασχε από σακχαρώδη διαβήτη. Πού να τον κρατήσω...
Οταν σταματήσαμε στην Κόρινθο, έφαγε το γαλακτομπούρεκο που τόσο επιθυμούσε. Στην επιστροφή έριξα πίσω το κάθισμα του αυτοκινήτου για να αναπαυθεί λίγο, και εκείνος μου τραγουδούσε τις επιτυχίες της φίλης του Εντίθ Πιαφ. “Εσείς τραγουδάτε και με νανουρίζετε.
Υπάρχει φόβος να αποκοιμηθώ” του είπα. Και εκείνος μου απάντησε: “Δεν πειράζει... Εσύ είσαι πολύ καλή οδηγός και θα ήσουν πολύ καλή “Λυσιστράτη”».
Πηγή: espressonews.gr
Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα “Like” και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας…!
