Δεν ξετρελάθηκα με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Όλη αυτή η φασαρία έγινε για να καταλήξουμε σε μια κυβέρνηση – μαμούθ με 48 υπουργούς και υφυπουργούς (από 42 που ήταν), όπου παραμένει όλος ο βασικός μνημονιακός κορμός της κυβέρνησης Παπανδρέου, η ΝΔ συμμετέχει με έξι στελέχη και μ’ άλλα τέσσερα ο ΛΑ.Ο.Σ.
Πού είναι η σφραγίδα του νέου πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου; Γιατί χρειάζεται δύο αντιπροέδρους η κυβέρνηση του και, μάλιστα, εκείνους του Παπανδρέου; Γιατί το υπουργείο Άμυνας χρειάζεται υπουργό (Αβραμόπουλο), δύο αναπληρωτές υπουργούς (Ραγκούση, Γεωργίου) και έναν υφυπουργό (Σπηλιόπουλο);
Τον μνημονιακό κορμό μπορώ να καταλάβω γιατί τον κράτησε, αφού μέχρι να πάρει μυρουδιά ένας νέος υπουργός τι γίνεται, θα έχουν γίνει οι εκλογές! Και η κυβέρνηση έχει πολύ συγκεκριμένο ρόλο και χρόνο μπροστά της για να εγκρίνει τη δανειακή σύμβαση που προβλέπει «κούρεμα» κατά 50% του ελληνικού χρέους και να προχωρήσει το PSI, το πρόγραμμα εθελοντικής συμμετοχής των τραπεζών. Ήταν, όμως, και οι επιτυχημένοι που δεν ήθελε να χάσει ο Λουκάς Παπαδήμος;
Αντίθετα, ο νέος πρωθυπουργός έδωσε την εικόνα ότι δεν είχε ούτε 4-5 δικά του στελέχη τα οποία θα μπορούσαν συνεπικουρικά να συνδράμουν στους παλιούς και τους νέους υπουργούς για να επιταχυνθεί το έργο και να φανούν και κάποια αποτελέσματα που να ανοίγουν μια χαραμάδα προοπτικής την οποία υποσχέθηκε. Δύο υπουργοί είναι προσωπικής του επιλογής, ο Τάσος Γιαννίτσης (Εσωτερικών), στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, και ο δικαστικός Γιώργος Σταυρόπουλος (Επικρατείας) πρώην νομικός σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου.
Το μόνο που δεν υπάρχει, λοιπόν, σήμερα είναι μια κυβέρνηση τεχνοκρατών. Δεν λέω ότι είναι καλό ή κακό αυτό, απλά το σημειώνω.
Ο Παπαδήμος είναι ένας τεχνοκράτης – πρωθυπουργός σε μια καθαρά πολιτική κυβέρνηση, πολύ πλαδαρή, που κινήθηκε στη λογική να μη στενοχωρέσουμε κανένα και να τους βολέψουμε όλους…
Το 80% των υπουργών (ΠΑΣΟΚ) έχει αποτύχει παταγωδώς. Και το 20% (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) έχει κομματικές θέσεις αντίθετες στα περισσότερα σημεία από εκείνες για τις οποίες ήδη δεσμεύτηκε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου στην τρόικα και θα κληθεί να εφαρμόσει η σημερινή κυβέρνηση.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Μάκη Βορίδη που ανέλαβε υπουργός Μεταφορών. Θα πετάξει το νομοσχέδιο Ραγκούση γιατί ο ΛΑ.Ο.Σ είναι αντίθετος με την απελευθέρωση των ταξί;
Είναι πολλά τα ανοιχτά στοιχήματα για τον Λουκά Παπαδήμο. Ο τραπεζίτης δεν είναι, βέβαια, Γιώργος Παπανδρέου. Δεν θα παίξει κορόνα – γράμματα τη χώρα, ρισκάροντας την παραμονή της στο ευρώ. Οι δανειστές τον υποδέχθηκαν θερμά. Και εκείνοι, όμως, περιμένουν αποτελέσματα όπως διεμήνυσαν από την πρώτη στιγμή Μέρκελ και Σαρκοζί.
Τώρα, αν ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός θα επιδείξει τόσο ηγετικά προσόντα κινητοποιώντας μια άρρωστη κρατική και κυβερνητική μηχανή που δούλευε μέχρι τώρα στο ρελαντί και, ταυτόχρονα, επιτύχει να συγκεράσει και τις κομματικές αντιπαλότητες, που είναι βέβαιο ότι θα προκύψουν στην κυβέρνηση του, θα φανεί στην πράξη. Εκτός και αν καεί πολύ γρήγορα, καίγοντας μαζί και τους μύθους και πραγματικότητες γύρω από τους τεχνοκράτες.
Υ.Γ Θέλω να απαντήσω στα σχόλια των αναγνωστών του aixmi.gr στο προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «η «καρέκλα» έχασε από την εθνική ανάγκη». Μοιράζομαι τις περισσότερες από τις ανησυχίες σας. Παρά το γεγονός, όμως, ότι οι διαπραγματεύσεις για το νέο πρωθυπουργό άγγιξαν συχνά το άκρον άωτον της πολιτικής γελοιότητας και κατέληξαν και σε μια κυβέρνηση που βλέπω με μεγάλη καχυποψία, όπως θα καταλάβατε από το σημερινό μου άρθρο, συνεχίζω να πιστεύω ότι το πολιτικό σύστημα όπως λειτουργούσε μέχρι τώρα απέτυχε παταγωδώς. Θέλω να δω κάτι άλλο. Γι’ αυτό και δίνω μια ευκαιρία.
Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα “Like” και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας…!
