Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ) πνέει τα λοίσθια, με τον πρόεδρο των εργαζομένων, κ. Χριστόδουλο Βαρκάκη, να κάνει λόγο, μέσω της zougla.gr, για τακτική συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομάδων, που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν, εντός των «τειχών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ολιγοπώλιο ζάχαρης.
Επί ξύλου κρεμάμενοι…
Ο πρόεδρος σημειώνει ότι η εταιρεία βρίσκεται ήδη σε διαδικασία πώλησης, προσελκύοντας ουκ ολίγους αγοραστές, κοράκια, όπως τους χαρακτηρίζει, τόσο ημεδαπούς όσο και αλλοδαπούς.Όπως χαρακτηριστικά λέει, οι συνέπειες από την πώληση της εταιρείας θα είναι ολέθριες τόσο για την τιμή του προϊόντος όσο και για τους εργαζομένους, καθώς στους όρους της πώλησης δεν υπάρχει κάποια ασφαλιστική δικλίδα που να τους προστατεύει από ενδεχόμενη απόλυση.
«Είμαστε κρεμάμενοι. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα ούτε μετατάξεων ούτε κάτι άλλο που να μπορεί να μας διασφαλίσει. Η τιμή της ζάχαρης θα εκτιναχθεί στα ύψη, κάποιοι στους χώρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλουν να μετατρέψουν τη ζάχαρη σε ένα ολιγοπώλιο» αναφέρει ο κ. Βαρκάκης.
«Γιατί την πουλάνε, αφού είναι κερδοφόρα;»
Το ερώτημα που προκύπτει είναι για ποιους λόγους το κράτος επιλέγει την πώληση μιας κερδοφόρας επιχείρησης, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει μια σημαντική πηγή εσόδων, ειδικά την περίοδο που διανύουμε.
Ακόμα και ο πιο αδαής είναι σε θέση να γνωρίζει ότι, με την παγκόσμια αγορά να αντιμετωπίζει ελλείψεις
στην παραγωγή του συγκεκριμένου αγαθού, η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης θα μπορούσε να «πρωταγωνιστήσει» ανά τον κόσμο, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τα κέρδη της.
στην παραγωγή του συγκεκριμένου αγαθού, η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης θα μπορούσε να «πρωταγωνιστήσει» ανά τον κόσμο, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τα κέρδη της.Ο κ. Βαρκάκης θεωρεί ότι πρόκειται για ένα οργανωμένο σχέδιο επιχειρηματικών κύκλων, το οποίο μπήκε σε εφαρμογή το 2006. Όπως λέει, μέχρι το 2006 η Ελλάδα είχε το δικαίωμα να παράγει συνολικά 320.000 τόνους ζάχαρης.
Τα πράγματα άλλαξαν, όταν το 2007 ψηφίστηκε ένας νόμος ο οποίος, περιορίζοντας τις πιστώσεις των Μεσογειακών χωρών και κατ’ επέκταση της Ελλάδας, καθόριζε σαν μέγιστη δικαιούμενη παραγωγή τους 158.000 τόνους. Δηλαδή, τη μισή ποσότητα από πριν.
Αυτό το «καίριο χτύπημα» είχε σαν αποτέλεσμα την καθοδική πορεία της εταιρείας, η οποία κράτησε μέχρι πέρυσι. Το 2011, σύμφωνα με τα όσα λέει ο πρόεδρος των εργαζομένων, η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης ανέκαμψε και πέρασε εκ νέου σε κερδοφόρα πορεία.
Δεν έχει οριστεί ποσό πώλησης
Εντύπωση και προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι, παρόλο που η εταιρεία έχει μπει σε διαδικασία πώλησης, το ποσό που θα πρέπει να καταβάλει κάποιος για να την αποκτήσει δεν έχει οριστεί, αλλά θα προσαρμοστεί ανάλογα με τις προσφορές που θα κατατεθούν κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού.
Ο κ. Βαρκάκης καταγγέλλει δημόσια ένα παρασκηνιακό παιχνίδι, με την «ΕΒΖ» να είναι εύκολο θύμα, μια και αυτή τη στιγμή έχει χρηματιστηριακή αξία 35.000.000 ευρώ, τιμή μικρή, αν αναλογιστούμε πως η εταιρεία έχει πέντε εργοστάσια στην Ελλάδα και δύο στη Σερβία.
«Η εταιρεία δεν πουλιέται αλλά ξεπουλιέται. Δεν έχει οριστεί συγκεκριμένο ποσό πώλησης. Το ποσό τρέχει ανάλογα με τον διαγωνισμό και ο νοών νοείτω» καταλήγει.
