Την συγκεκριμένη φορά όμως η επίθεση των αναρχικών έγινε με τέτοιο τρόπο, που εγείρει πολλά ερωτηματικά. Λίγο μετά τις 12 το βράδυ εισέβαλαν σε εστιατόριο της πίσω πλευράς του βιβλιοπωλείου, έβγαλαν έξω τον κόσμο και χρησιμοποιώντας μπαλαντέζα ενεργοποίησαν ηλεκτρικό σιδεροπρίονο! Το εστιατόριο έχει πρόσβαση στο βιβλιοπωλείο από τον ημιώροφο. Και μπορεί ο Γεωργιάδης να είχε πάρει τα μέτρα του, έχοντας βάλει βαριά σιδεριά ακόμη και στον ημιώροφο, αλλά τα "παιδιά" έμειναν περίπου 20 λεπτά για να κόψουν την σιδεριά και να πετάξουν στο εσωτερικό μολότοφ.
Το ίδιο πρωί ο Άδωνις Γεωργιάδης συγκρούονταν στην Βουλή με τον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ. σχετικά με ζητήματα εγκληματικότητας. Και ανέφερε μέσα στα άλλα ότι στο σπίτι του έχει αναγκαστεί να βάλει σιδεριές, συστήματα συναγερμού και ούτω καθ' εξής προκειμένου να προστατεύσει την οικογένειά του. Το σύμπαν ίσως έχει τελικά μια πολύ λεπτή αίσθηση χιούμορ και ειρωνείας.
Από πλευράς αστυνομίας, το οποιοδήποτε σχόλιο περισσεύει. Σε κεντρικό σημείο της Αθήνας, σε σημείο μάλιστα που είναι γνωστό και από προηγούμενες επιθέσεις, οι εμπρηστές δούλευαν ανενόχλητοι για 20 λεπτά, δίχως να τους ενοχλήσει κανείς. Εάν δούλευε κάτι σε αυτή την χώρα, όποιος είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια της περιοχής, θα έπρεπε άμεσα να τεθεί αν όχι σε καθεστώς "εργασιακής εφεδρείας" να έχει ως μέγιστο πεδίο ευθύνης κάποιο κυλικείο. Η κατάσταση έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της τραγωδίας και κινείται σε σουρεαλιστικούς ρυθμούς. Πιστεύουμε ότι κάπως έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζει πλέον και ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης, παρ όλη την οικονομική ζημία που έχει.
Αυτή η υπόθεση όμως αναδεικνύει και μια πολύ σοβαρή παράμετρο. Την αδυναμία ενός κοινοβουλευτικού κόμματος, ισχυρού μάλιστα όπως παρουσιάζεται τελευταία το ΛΑΟΣ να υπερασπίσει ακόμη και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Εάν βουλευτές, στελέχη πρώτης γραμμής όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, δέχονται τέτοιου είδους επιθέσεις και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι, τι επιφυλάσσει η "σκληρή ζωή" (βλ. αριστεροκρατία) σε απλούς ανθρώπους που δεν έχουν καμία "θεσμική ασπίδα". Πώς ο μέσος πατριώτης (εντός ή έκτός ΛΑΟΣ) θα τολμήσει να υπερασπιστεί δημοσίως τις ιδέες του, όταν γνωρίζει ότι απλά θα δέχεται την μία σφαλιάρα πίσω από την άλλη δίχως να λειτουργεί κάποιος μηχανισμός που θα παράγει συνέπειες για τους επιτιθέμενους;
Εάν σε ένα αριστερό βιβλιοπωλείο έπεφτε ένα βιβλίο από το ράφι την ώρα που περνούσε κάποιος δεξιός ή εθνικιστής απ' έξω, σύμπασα η συστημική αριστερά θα κινούσε γη και ουρανό προκειμένου να ... καταδικαστεί ο "φασίστας". Πηχιαίοι τίτλοι, επερωτήσεις στην Βουλή, επισκέψεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην ΓΑΔΑ προκειμένου να διαλευκανθεί η υπόθεση και να αποδοθούν ευθύνες. Κάτι έχει δει ο γράφων από τέτοιου είδους διαδικασίες. Αντιθέτως αυτή την στιγμή, στην κεντρική ιστοσελίδα του κόμματος στο οποίο ο κ. Γεωργιάδης είναι στέλεχος δεν αναφερεται καν η είδηση.
Ε, μετά την 30η φορά που θα το κάψουν, θα είναι τόσο συνηθισμένο γεγονός που θα σταματήσει και να αναφέρεται πια. Είναι σαφής η αδυναμία πολιτικής υπεράσπισης που υπάρχει. Και δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Θα μπορούσε κανείς να επεκταθεί στο θέμα. Ίσως όμως να μην είναι η ώρα τώρα.
