Τα επιδόματα, είναι επιπλέον αποδοχές και υπολογίζονται συνήθως ως ποσοστού επί του βασικού μισθού. Είναι ανακλητά είτε αν εκλείψει ο λόγος ύπαρξής τους είτε εάν καταργηθούν. Τα πιο συνηθισμένα είναι το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας, το οικογενειακό επίδομα, το επίδομα γάμου, το επίδομα θέσης και το επίδομα ξένης γλώσσας.
Ωστόσο τώρα τελευταία, λόγω των δραστικών μειώσεων των μισθών, έχουμε πληροφορηθεί την ύπαρξη ''γελοίων'' επιδομάτων. Ορισμένα από αυτά τα επιδόματα είναι τα εξής:
επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου (ΟΤΕ), επίδομα πλυσίματος χεριών (ΟΣΕ), επίδομα προπέλας (Λιμενικό), επίδομα κεραίας (ΗΣΑΠ), επίδομα μεταφοράς φακέλου (Δημόσιο), επίδομα παραλαβής – παράδοσης λεωφορείων, επίδομα έγκαιρης προσέλευσης (ΕΘΕΛ), επίδομα αποτελεσματικότερης διεκπεραίωσης υποθέσεων (Υπουργείο Δικαιοσύνης), επίδομα φαξ (ΔΕΗ). Όλα αυτά, είναι πραγματικά γελοία και όλοι μας, συμφωνούμε στην κατάργηση τους, χωρίς δεύτερη σκέψη. ''Ναι καλά κάνουν και τα κόβουν, τι θα πει επίδομα κεραίας'' θα σκεφτεί κάποιος. ‘Όλα τα φαινόμενα όμως, έχουν δύο ερμηνείες. Έτσι και η ύπαρξη των επιδομάτων.
Η πρώτη και ευκολότερη ερμηνεία, αναφέρεται στην ευρηματικότητα αυτών που τόσα χρόνια αρμέγουν το ελληνικό κράτος. Ακούς εκεί επίδομα προπέλας, κεραίας και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο!
Ναι αλλά… κανείς δεν έχει σκεφτεί και την άλλη ερμηνεία. Και εξηγώ αμέσως τι εννοώ. Αυτό που πραγματοποιείται με την ύπαρξη των επιδομάτων, είναι ο διαχωρισμός του μισθού στον βασικό και στα επιδόματα. Έτσι σε μία υποτιθέμενη αύξηση του μισθού, είχαμε πρόσθεση ή αύξηση κάποιου επιδόματος και όχι ενσωμάτωση του στο βασικό μισθό. Συνεπώς σε περιόδους λιτότητας (καλή ώρα) η πολιτεία μπορεί πολύ ευκολα να περικόψει τα επιδόματα (αφού όπως είπαμε είναι ανακλητά είτε αν εκλείψει ο λόγος ύπαρξης τους είτε αν καταργηθούν), πετυχαίνοντας το στόχο της (μείωση μισθών) χωρίς να αγκίξει το βασικό.
Η ύπαρξη αυτών των γελοίων επιδομάτων λοιπόν, εξυπηρετεί τις εύκολες περικοπές των μισθών των εργαζομένων. Και δυστυχώς πολλές από τις περικοπές αυτές βρίσκουν σύμφωνους πολλούς από τους συμπολίτες μας λόγω των γελοίων ονομάτων. Γιατί κανείς δε σκέφτεται ότι η πολιτική αυτή εν κατακλείδι διευκολύνει το κράτος, κατακερματίζοντας τους μισθούς. Σαν αποτέλεσμα μπορεί πολύ εύκολα να τους αυξομειώνει όποτε το θεωρεί αναγκαίο. Το τραγικό της όλης υπόθεσης είναι ότι και τα συνδικάτα, θεωρούσαν μεγάλο επίτευγμα την αυξηση των αποδοχών τους ενσωματώνοντάς ένα νέο επίδομα στο βασικό τους μισθό. Αυτοί οι μεγάλοι συνδικαλιστές, τόσα χρόνια, δεν είχαν συνειδητοποιήσει άραγε το πόσο εφήμερες, μη εξασφαλισμένες και ανακλητές είναι αυτές οι προσαυξήσεις?
Ζητούμενο κατ’ εμέ είναι η εξάλειψη των περισσότερων επιδομάτων, ενσωματώνοντάς τα στο βασικό μισθό.
επιμέλεια: μπαρμπα-μπρίλιος
