Η ανάπτυξη και η κρίση του καπιταλισμού είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Και στις δύο κοινός παρονομαστής είναι το κέρδος και μόνιμο θύμα και αξία χρήσης ο εργαζόμενος και το περιβάλλον. Όταν σε χρειάζονται με γεμάτες τσέπες στις γεμίζουν για να έχεις να ψωνίζεις τα προϊόντα τους. Με μισθούς για να ψωνίζεις και να κερδίζουν και με δάνεια για να ψωνίζεις να κερδίζουν και να τους τα χρωστάς κι από πάνω. Όταν η φούσκα έρθει στα όρια, τότε είναι η ώρα να φροντίσουν να σκάσει στα δικά σου μούτρα και να αρχίσουν να την ξαναφουσκώνουν από την αρχή χρησιμοποιώντας και πάλι την εργασία σου και καταστρέφοντας το περιβάλλον. Έτσι ελπίζουν… Εμείς τι ελπίζουμε; Να είμαστε τυχεροί και να συμπέσουμε με το φούσκωμα της φούσκας τους; Έλα όμως που μας έκατσε το σκάσιμο…
