Γράφει ο Θάνος Ασκητής
Όταν δύο άνθρωποι ενώνονται με τα δεσμά του γάμου οι αλλαγές που σταδιακά συμβαίνουν στη ζωή τους, είναι πολλαπλές και σίγουρα δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστη τη σεξουαλική τους επικοινωνία και έκφραση. Τα παντρεμένα ζευγάρια συχνά παραπονούνται για την ποιότητα της σεξουαλικής τους ζωής ή ακόμα και για την απουσία αυτής.
Οι απαιτήσεις του επαγγέλματος, τα οικονομικά άγχη, που στην Ελλάδα του σήμερα μονοπωλεί τις ανησυχίες μας, και η ευθύνη ενός σπιτιού καταναλώνουν τον περισσότερο χρόνο και ενέργεια των ατόμων. Όταν προστεθούν και οι ευθύνες των παιδιών οποιαδήποτε αποθέματα ενέργειας φαίνεται να εξαντλούνται και δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τη συνέχεια στη σεξουαλική ζωή του ζευγαριού.
Οι μελετητές του φαινομένου του γάμου έχουν καταλήξει στην ύπαρξη τεσσάρων διαφορετικών σταδίων, τα οποία διαφέρουν όσον αφορά το αίσθημα συζυγικής ικανοποίησης. Τα στάδια αυτά είναι: 1) το αρχικό στάδιο, όπου το αίσθημα της ικανοποίησης είναι μεγαλύτερο, 2) η ανατροφή των παιδιών, το οποίο συνοδεύεται με αισθητή μείωση στην υποκειμενική συναισθηματική και σεξουαλική ικανοποίηση του ζεύγους, 3) Η μέση ηλικία, όπου το ζευγάρι αισθάνεται πιο πλήρες. Η ηλικία αυτή συνοδεύεται από την φυγή των παιδιών από το σπίτι, είναι και η ηλικία που συμβαίνουν τα περισσότερα διαζύγια αλλά και που το ζευγάρι δηλώνει πιο ικανοποιημένο από το γάμο του, αν καταφέρει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και 4) τα γεράματα. Πιο συγκεκριμένα, η ικανοποίηση που βιώνουν οι δύο σύζυγοι απεικονίζεται σε μία γραφική παράσταση με σχήμα «U».
Aπό τη στιγμή που παντρεύεται ένα ζευγάρι μέχρι τα 20 χρόνια γάμου παρατηρείται μια σταδιακή μείωση της ικανοποίησης που βιώνουν οι δύο σύζυγοι η οποία γίνεται πιο απότομη μεταξύ 6-10 χρόνων γάμου (ανατροφή παιδιών) και ξεκινάει ξανά την ανοδική της πορεία μετά τα 21 χρόνια γάμου για να πλησιάσει και να ξεπεράσει την ικανοποίηση της «πρώτης μέρας» του γάμου μετά από 30 χρόνια έγγαμης συμβίωσης.
Τα στοιχεία αυτά, όταν ερμηνευτούν σωστά, δεν σημαίνει ότι ο γάμος προκαλεί τη μείωση αυτή της ικανοποίησης αλλά και τα διάφορα γεγονότα που συνοδεύονται ηλικιακά με την πορεία του γάμου όπως η ανατροφή των παιδιών, οι επαγγελματικές προκλήσεις και υποχρεώσεις καθώς και οι φυσιολογικές μεταβολές που έρχονται με την πάροδο της ηλικίας.
Την επιβεβαίωση της προηγούμενης υπόθεσης έρχεται να ενισχύσει έρευνα που έδειξε ότι το 85% των παντρεμένων ζευγαριών δηλώνουν συναισθηματικά και σεξουαλικά απόλυτα ικανοποιημένοι με τον σύντροφό τους εν αντιθέσει με το 50% των ατόμων που δεν είναι παντρεμένοι και ούτε συγκατοικούν.
Οι μελέτες αυτές αντικατοπτρίζουν μια πραγματικότητα και παρόλο που τα στοιχεία αυτά μοιάζουν ανησυχητικά αποτελεί ίσως το πιο χρήσιμο όπλο στο ζευγάρι η γνώση αυτών και η συνειδητοποίηση ότι για την βιωσιμότητα ενός γάμου χρειάζεται συνεχής προσπάθεια και από τους δύο συντρόφους.
Τα διεθνή στοιχεία δείχνουν ότι πάνω από το 50% των γάμων οδηγούνται σε διαζύγιο.
Τα ποσοστά αυτά ανεβαίνουν ραγδαία και στην Ελλάδα. Σε έρευνα που έκανε το Ι.Ψ.Σ.Υ. στον ελληνικό πληθυσμό έδειξε ότι 6 στις 10 παντρεμένες γυναίκες που καλούν στη συμβουλευτική μας γραμμή για δικό τους πρόβλημα, εμφανίζουν σεξουαλική δυσλειτουργία και οι 4 από αυτές εμφανίζουν διαταραχές της επιθυμίας. Το πρόβλημα αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο κατά την πρώτη δεκαετία του γάμου όπου η γέννηση ενός παιδιού δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα. Η γυναίκα «κάνει σεξ με το μυαλό της που όμως αυτή την περίοδο φαίνεται απασχολημένο».
Οι δύο σύντροφοι πολύ συχνά σκοτώνουν την σεξουαλική τους επιθυμία και μαζί με αυτή ένα σημαντικό κομμάτι της επικοινωνίας τους. Αρχίζουν να αναπτύσσονται ρόλοι και συνήθειες που επιδρούν αρνητικά στην επιθυμία και την έλξη για σεξουαλική επαφή. Και η ψυχική επαφή και το συναισθηματικό δέσιμο των δύο πάλαι ποτέ εραστών συρρικνώνεται ενώ η σεξουαλική επιθυμία θάβεται κάτω από τον εγωισμό, τον θυμό, τη γκρίνια, την ένταση, την αδιαφορία και την αλληλοχρέωση.
Οι συμπεριφορές αυτές απομακρύνουν το ζευγάρι το οποίο ξεχνάει να φλερτάρει, χάνει την σεξουαλική του εικόνα και εν τέλει τον ρόλο του εραστή. Οι σεξουαλικοί ρόλοι αλλάζουνε και υποβαθμίζονται και οι δύο σύντροφοι «αδελφοποιούνται». Φέρονται σαν αδελφάκια μεταξύ τους, υιοθετώντας παιδικές συμπεριφορές ξεχνώντας τι τους έφερε κοντά εξ’ αρχής, ξεχνώντας ότι πρώτα από όλα «είμαι άνδρας και είσαι γυναίκα». Χάνουν το αμοιβαίο ερωτικό τους ενδιαφέρον, ενώ η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών μειώνεται δραματικά.
Αρχίζουν να βολεύονται σε μια ρηχή, τόσο συναισθηματικά όσο και επικοινωνιακά, κατάσταση συμβίωσης. Ο ερχομός του παιδιού και οι συνεχώς αυξανόμενες υποχρεώσεις που αυτό επιφέρει μεγαλώνοντας, κλέβει από το ζευγάρι και τον ρόλο του συντρόφου που σε σύγχυση πια, ψάχνει το ρόλο του και τον λόγο ύπαρξής του και τελικά οδηγείται στην αποξένωση.
Η σεξουαλική ζωή του ζευγαριού είναι από τις πρώτες «παράπλευρες απώλειες» της αλλαγμένης αυτής εικόνας του ζεύγους. Η ερωτική επιθυμία μειώνεται και στα δύο φύλα, η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών επίσης. Ακόμα και σε νέα, ανύπαντρα ζευγάρια η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών κινείται αντιστρόφως ανάλογα με την διάρκεια της σχέσης.
Η σεξουαλική φαντασίωση εξατμίζεται πια στο θέαμα των καθημερινών υποχρεώσεων και το αυθόρμητο και παρορμητικό σεξ μοιάζει σαν μακρινή ανάμνηση. Η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο σκληρή γιατί όσο πιο σπάνια κάνουν σεξ οι δύο σύζυγοι, τόσο λιγότερο έλξη νιώθουνε ο ένας για τον άλλο και τελικά τόσο λιγότερο επιθυμούνε να κάνουνε σεξ.
