«Το κύμα των καταλήψεων στα Πανεπιστήμια φθίνει συνεχώς». Αυτή είναι η είδηση που επικρατεί στα μέσα ενημέρωσης τον τελευταίο καιρό, σχετικά με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών. Η διαπίστωση αυτή είναι σωστή και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα καθώς ο αριθμός των υπό κατάληψη σχολών έχει πέσει κάτω από το 100.
Ωστόσο, το θέμα εντοπίζεται στο γιατί έχει μειωθεί η ένταση των κινητοποιήσεων. Οι λόγοι είναι δύο. Ο πρώτος είναι ότι η ΔΑΠ (νεολαία ΝΔ) και η εκσυγχρονιστική πτέρυγα της ΠΑΣΠ (νεολαία ΠΑΣΟΚ) έχουν αλλάξει στάση άρδην και πλέον ψηφίζουν ανοιχτές σχολές. Κάτι που ήταν αναμενόμενο καθώς για πόσο καιρό θα μπορούσαν να διαφωνούν ακόμα με τις κομματικές κατευθύνσεις των χρηματοδοτών τους (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ);.
Ο δεύτερος λόγος είναι λίγο πιο σύνθετος, καθώς σε αυτόν σημαντικό ρόλο έχουν τα ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ ήταν εξαρχής εναντίον των καταλήψεων καθώς βέβαια, έρχονταν σε σύγκρουση με την τάξη πραγμάτων που υποστηρίζει το δημοσιογραφικό κατεστημένο. Από την αρχή έκαναν λόγο για μειοψηφίες φοιτητών που με τραμπουκισμούς και αθέμιτα μέσα έκλειναν τις σχολές, ακόμα και όταν ο αριθμός των καταλήψεων ξεπερνούσε τις 300.
Μετά εφευρέθηκε μια νέα μόδα, εμπνευσμένη από τις καλοκαιρινές διαμαρτυρίες της πλατείας Συντάγματος, φαινομενικά πάντα. Ξαφνικά, δημιουργήθηκε ένα «κίνημα» φοιτητών που δήλωναν «αγανακτισμένοι». Οι φοιτητές αυτοί «δήλωναν» κομματικά ανεξάρτητοι. Ωστόσο, είναι πια κοινό μυστικό ότι οι «αγανακτισμένοι φοιτητές» όχι απλά είχαν κομματική ταυτότητα αλλά ήταν μέλη της εκσυγχρονιστικής πτέρυγας της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ. Φοιτητές δηλαδή, που εξυπηρετούσαν κομματικά συμφέροντα.
Παρ’ όλα αυτά υπήρχαν και ανεξάρτητοι φοιτητές, λίγοι όμως σε αριθμό, που διαψεύδουν τον Αριστοτέλη στο ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, καθώς ενώ συμφωνούν ότι το νομοσχέδιο είναι «αισχρό» αποφασίζουν με ατομικά και μόνο κριτήρια. Εξαίρεση βέβαια, αποτελούν οι φοιτητές που αναγκάζονται να νοικιάζουν σπίτι προκειμένου να στεγάζονται, καθώς κατάγονται από διαφορετική πόλη από αυτή που σπουδάζουν.
Έτσι με την βοήθεια των ΜΜΕ που γιγάντωσαν αυτό το «κίνημα» ψευδώς, κατάφεραν να κάνουν πραγματικότητα αυτό που πάντα πράττουν: να φέρουν την διχόνοια στο κίνημα, ώστε να το διασπάσουν.
Όσον αφορά το νομοσχέδιο, νομοθετήθηκε, σύμφωνα με την κ. Διαμαντοπούλου, για να βελτιώσει το σημερινό Πανεπιστήμιο. Το ελληνικό Πανεπιστήμιο βιώνει σημαντικές παθογένειες. Όμως, το εν λόγω νομοσχέδιο όχι απλά δεν θα τις γιατρέψει, αλλά αντίθετα θα τις εντείνει περισσότερο, εντάσσοντας το πανεπιστήμιο στην μηχανή παραγωγής αναλώσιμων και μη μορφωμένων «επιστημόνων» που εξυπηρετούν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που μας κυβερνά.
Θέλουν να δημιουργήσουν ένα αυτοματοποιημένο εργατικό προσωπικό χωρίς σκέψη και που θα εξυπηρετεί τις φιλοδοξίες και τα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Θέλουν να διεισδύσουν τον καπιταλισμό ακόμα και στο τελευταίο οχυρό ελευθερίας που υπήρχε στην ελληνική κοινωνία…
Γεράσιμος Χιόνης
