Η ιστορία μας διδάσκει, ότι οι περισσότερες κοινωνικές επαναστάσεις που συντελέστηκαν στην Ευρώπη και στον κόσμο γενικότερα, είχαν σαν εφαλτήριο τον καλλιτεχνικό και πνευματικό κόσμο της εποχής. Η τέχνη, (εκτός της αισθητικής συγκίνησης που δημιουργεί) μπορεί να θεωρηθεί ως εργαλείο πολιτικής παρέμβασης. Αυτό γιατί, είναι ικανή να προάγει το πνευματικό-πολιτισμικό επίπεδο της εκάστοτε κοινωνίας καλλιεργώντας την κρίση των ατόμων που αλληλεπιδρούν σ’ αυτή. Με αυτόν τον τρόπο, αφυπνίζονται συνειδήσεις. Τα άτομα αναπτύσσουν προβληματισμούς.
Αυτή η πνευματική εγρήγορση που επιτυγχάνεται μέσω του καλλιτεχνικού ερεθίσματος, αναπτύσσει πνευματικές αντιστάσεις οι οποίες συμβάλλουν στην αποτροπή της χειραγώγησης των μαζών και στην ανατροπή σχέσεων υποδούλωσης (οποιασδήποτε μορφής).
Ως εκ τούτου, ο πνευματικός/καλλιτέχνης της κάθε εποχής είναι κάτι σαν ένα ξυπνητήρι το οποίο τίθεται σε λειτουργία όταν γίνει αντιληπτή η απουσία της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σκοπός του είναι να αφυπνίσει όπως προαναφέρθηκε και να θέσει τις βάσεις για την ανατροπή του κατεστημένου και την αποκατάσταση του κοινωνικού δικαίου.
Ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να σκεφτεί δεκάδες τέτοιες προσωπικότητες, οι οποίες συνέβαλαν σε κοινωνικές επαναστάσεις. Μερικά οικεία ονόματα, που όλοι μας λίγο πολύ γνωρίζουμε την ιστορία τους είναι για παράδειγμα ο Ρήγας Φεραίος, ο Μακρυγιάννης, ο Κωστής Παλαμάς, ο Κώστας Βάρναλης, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Μίκης Θεοδοράκης ο Γιώργος Σεφέρης, ο John Lennon, ο Pablo Picasso και άλλοι πολλοί.Επανερχόμενοι στη σημερινή πραγματικότητα, η Ελλάδα βιώνει μία πρωτόγνωρη σκλαβια. Τη σκλαβιά των αγορών. Αυτού του απρόσωπου τέρατος που έχει υποτάξει πλήρως το παρών πολιτικό σύστημα με στόχο πολύ απλά να μας πιει τα αίμα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η μόνη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο καθεστώς πολέμου που έχουμε βιώσει στο παρελθόν σαν χώρα και στη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα είναι η μη ύπαρξη-χρήση όπλων (αν και γι’ αυτό διατηρώ τις αμφιβολίες μου). Καθημερινά λοιπόν γινόμαστε μάρτυρες της κατάφορης κοινωνικής αδικίας που θεσμοθετείται-νομιμοποιείται από 154 (το πολύ) εκλεγμένους μαλάκες. Απόρροια όλων αυτών των εκτρωμάτων της πολιτικής, είναι η δημιουργία μίας νέας αστικής τάξης – αυτής των νεόπτωχων, η αύξηση των αυτοκτονιών, η κηδεία του Δημήτρη Κοτζαρίδη, η μούτζα του μαθητή στους επισήμους της παρέλασης και γενικότερα ένας κοινωνικός αναβρασμός λόγω της διευρυμένης κοινωνικής αδικίας.
Παρά όλων αυτών των αρνητικών φαινομένων όμως, από το προσκήνιο δυστυχώς απουσιάζει στο σύνολο του ο καλλιτεχνικός χώρος της Ελλάδας. Απουσιάζουν όλοι αυτοί οι επαναστάτες αριστεριστές-τραγουδιστές και ηθοποιοί. Φαίνεται να είναι κλεισμένοι στο γυάλινο πύργο τους. Η σημερινή πραγματικότητα θέτει προβληματισμούς και οι κύριοι καλλιτεχνάδες μας απουσιάζουν παντελώς. Οι ίδιοι οφείλουν να είναι ο σεισμογράφος των ημερών μας, να καταγράφουν τον παλμό της κοινωνίας και να λαμβάνουν μέρος στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Που είναι όμως όλοι αυτοί? Τι κάνουν? Υπάρχουν? Όλοι τους έχουν την ίδια αισθητική και αξία. Έντεχνοι, σκυλάδες, χιπχόπερς και ροκάδες το ίδιο και το αυτό. Όταν όμως απαιτείς από ένα λαό την αντίδραση, οφείλεις να τον προμηθεύσεις με όλα εκείνα τα πνευματικά εφόδια τα οποία θα αποτελέσουν το ερέθισμα για την επανάσταση.
Ας ανασυνταχθούν και ας αναλάβουν το ρόλο τους στην Ελληνική κοινωνία. ''Ανάξιος όποιος ακούει το προσκλητήρι των καιρών. Τ’ ακούει και δε λέει Παρών.'' (Κωστής Παλαμάς).
'' ...πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή; Πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις ένα ποιητή... ''
επιμέλεια: μπαρμπα-μπρίλιος
