Αυτό που βλέπουμε όμως να συμβαίνει σήμερα είναι περισσότερο απόκλιση οικονομιών παρά σύγκλιση. Πιο συγκεκριμένα παρατηρούμε το φαινόμενο ενός οικονομικά ισχυρού Κέντρου να απομυζεί πόρους μίας ασθενέστερης Περιφέρειας.
Το Κέντρο απαρτίζεται σαφώς από τη Γερμανία και ίσως σε μικρότερο βαθμό τη Γαλλία ενώ στον αντίποδα, η Περιφέρεια αποτελείται κυρίως από τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.
Η Γερμανία την τελευταία δεκαετία έχει καταφέρει να μειώσει δραστικά το κόστος παραγωγής των εμπορευμάτων της. Χαρακτηριστικά έχει καταφέρει να κρατήσει σταθερούς τους μισθούς του παραγωγικού της δυναμικού. Έτσι για παράδειγμα στον αγροτικό τομέα έχει καταφέρει ισχυρό πλήγμα σε χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου καθώς δε μπορούν να ανταγωνιστούν τις πλήρως εκβιομηχανισμένες Γερμανικές επιχειρήσεις. Με το κόστος παραγωγής σε χώρες όπως η Ελλάδα, να μην έχει μειωθεί στο ελάχιστο, το ισχυρό Κέντρο έχει καταφέρει να αυξήσει το μερίδιο της Ευρωπαϊκής αγοράς αυξάνοντας στο έπακρο τις εξαγωγές του στην Περιφέρεια. Έτσι οι ασθενέστερες οικονομιές είδαν τα εμπορικά τους ελλείμματα να διογκώνονται. Αυτό που μπορούμε να ισχυριστούμε είναι ότι τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας είναι το ''είδωλο'' των εμπορικών ελλειμμάτων των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου.
Οι ιδιωτικοί τομείς, μη μπορώντας να ανταγωνιστούν τους αντίστοιχους Γερμανικούς, υπερχρεώνονται στις τράπεζες με όλο και υψηλότερα επιτόκια αυξάνοντας έτσι τα μεταφερόμενα κεφάλαια από την Περιφέρεια στο ισχυρό Κέντρο.
Όσο αναφορά στην Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, αυτό που βλέπει κανείς σήμερα στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι εφαρμογή «αιματηρών» μέτρων λιτότητας που οδηγεί σε κάθετη μείωση των εισοδημάτων και του βιοτικού επιπέδου της χώρας, είναι το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που συμβάλει στην εξαγορά στρατηγικών επιχειρήσεων της χώρας μας, σε τιμές εξευτελιστικές. Είναι ακόμη το ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, οι ανύπαρκτες θέσεις εργασίας, οι νέοι φόροι, τα ψέματα των πολιτικών, ο φόβος της πτώχευσης και η ψυχολογική βία που υποβάλλεται ο κόσμος τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.
Λύση λοιπόν δεν είναι ο συνεχόμενος δανεισμός της Ελλάδας ο οποίος θα κατευθυνθεί ξανά στη κατανάλωση. Λύση είναι το να μπορούμε πλέον να διαχειριστούμε τα δημόσια οικονομικά μας από τη μία και από την άλλη, οι πλεονασματικές χώρες να μειώσουν τους φορολογικούς συντελεστές τους, αυξάνοντας έτσι τις αμοιβές των εργαζομένων προκειμένου να αυξήσουν την κατανάλωση.
Αντί λοιπόν να αναζητούμε νέα δάνεια, πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε τη θέση μας μέσα στην Ε.Ε. και να απαιτήσουμε τη συμμόρφωση του ισχυρού οικονομικού Κέντρου στο πνεύμα μίας πραγματικής Ένωσης. Διαφορετικά θα καταδικάσουν την επόμενη γενιά των Ελλήνων σε αυστηρή λιτότητα, θα συνεχίσουν να κερδοσκοπούν εις βάρος μας θα συνεχίσουν να επιβάλουν τις πολιτικές τους και ταυτόχρονα θα μας κατακρίνουν διασύροντας μας διεθνώς για να εισπράξουν ακόμα περισσότερα.
επιμέλεια: μπαρμπα-μπρίλιος
