10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ,
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ
Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι ένας από τους ανθρώπους που σημάδεψε τον 20ο αιώνα
στην Ελλάδα με τα τραγούδια του αλλά και με τη ζωή του η οποία κινούνταν στα χαμηλά
επίπεδα εκείνης της εποχής. Μαζί του έκλαψε, χόρεψε, προβληματίστηκε πολύς κόσμος.
Άλλες οι εποχές τότε θα πει κάποιος, άλλες τώρα…
Ναι, τότε υπήρχε τεράστια ανεργία, τώρα;
Τότε υπήρχε φτώχια, τώρα;
Τότε υπήρχε μεγάλο κύμα μετανάστευσης, τώρα;
Ο Στέλιος όλα αυτά τα έκανε κτήμα του και τα κοινωνούσε στον κόσμο σαν να τα ζούσε
ο ίδιος στο μέγιστο βαθμό. Αυτό το μπόλιασμα του τραγουδιστή με τον ακροατή ήταν
που έκανε το τραγούδι τέχνη. Κάτι που λείπει σε μεγάλο βαθμό σήμερα από τη μουσική
βιομηχανία. Η γραφική φιγούρα του μέσα στη βάρκα του στα ανοιχτά του Ευβοϊκού, στις
ταβέρνες με μια κανατούλα κρασί και μεζέ, και η συντροφιά της κιθάρας του μες την
ερημιά, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το θρύλο που είχε δημιουργηθεί γύρω από το
πρόσωπό του και αυτό χαροποιούσε το λαό που έβλεπε ότι είναι ένας από αυτούς.
Σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια, η «Ακρόπολη» του ελληνικού τραγουδιού, σύμφωνα
με το μεγάλο Γ. Μπιθικώτση, πέρασε στην ιστορία αφού στα 70 του χρόνια έφυγε
δυστυχισμένος από αυτή την κοινωνία που τόσες φορές μέσα από τα τραγούδια του έδειξε
ότι θέλει να αλλάξει.
Οι Θρύλοι όμως δεν πεθαίνουν. Τρανή απόδειξη ότι όσοι αναφέρονται στο Στέλιο
χρησιμοποιούν ενεστώτα. Γιατί οι ιδέες του και η ζωή του αποτελούν φακό μέσα στο
πνευματικό και κοινωνικό σκοτάδι που βρίσκεται ο κόσμος μας.
Η σημερινή μέρα πρέπει να αποτελέσει μνημόσυνο του Στέλιου με την έννοια της
επαναφοράς των ιδεών του και της ανάλυσης των τραγουδιών του στο πλαίσιο της
σύγχρονης εποχής.
«Είμαι τραγούδι, είμαι λαός,
Δεν είμαι σκλάβος κανενός»
«Έρχονται χρόνια δύσκολα, γεμάτα καταιγίδες,
Κι εμείς του κόσμου θύματα μ’ ατέλειωτα προβλήματα
Και λιγοστές ελπίδες»
«Ας μη ξεχνάμε όλοι μας μες στη ζωή ετούτη
Με τον ιδρώτα του φτωχού πως βγαίνουνε τα πλούτη»
