Τέλη Αυγούστου. Οι διακοπές για τους περισσότερους τελείωσαν. Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Κι από Σεπτέμβρη κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Οι μεγάλοι στις δουλειές τους, οι φοιτητές στα πανεπιστήμια και οι μαθητές στα σχολεία τους…
Λίγο πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι που θα σημάνει κι επίσημα την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, κυβέρνηση κι αντιπολίτευση με πνεύμα σύγκλισης και συναίνεσης τα βρήκαν και...
βάσιμα θα περιμέναμε όλοι, ότι αφορά στα ζητήματα της παιδείας, να είχε έγκαιρα ρυθμιστεί. Αμ δε… Μας γελάσανε για ακόμη μία φορά…
Μετά τις ελάχιστες μεταθέσεις και τους απειροελάχιστους διορισμούς εκπαιδευτικών, σειρά είχαν οι μεταθέσεις να θυσιαστούν στο βωμό της προχειρότητας, του ελλιπούς σχεδιασμού, γιατί όχι και της σκοπιμότητας του ανύπαρκτου κράτους και του συνακόλουθα παντελώς ανίκανου αρμόδιου υπουργείου. Τα παιδιά μας θα ξεκινήσουν το σχολείο τους στα μέσα του Σεπτέμβρη, τα σχολεία, θεωρητικά τουλάχιστον, πρέπει να λειτουργήσουν την πρώτη του μήνα κι οι εκπαιδευτικοί να παρουσιαστούν στις θέσεις τους, οργανικές ή κατ’ απόσπαση αρχές του Σεπτέμβρη και το υπουργείο μας διαβεβαιώνει πως μετά από αναβολή θα εξετάσει τις αιτήσεις γι’ αποσπάσεις τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου του τρέχοντος (ελπίζουμε) έτους. Δεν τολμούμε να σκεφτούμε πως θα λειτουργήσουν σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, δεν θέλουμε να φανταστούμε πότε θα προμηθευτούν τα παιδιά μας βιβλία, δεν επιθυμούμε καν να σκεφτούμε πότε θα διαμορφωθεί κανονικό διδακτικό πρόγραμμα… ωστόσο θαυμάζουμε τα αρμόδια όργανα του υπουργείου που θα διεκπεραιώσουν τέτοιο όγκο αιτήσεων σε μία ημέρα ώστε να είναι έγκαιρα οι εκπαιδευτικοί στα σχολειά… Θαυμάζουμε επίσης τους δασκάλους και τους καθηγητές εκείνους που, άλλος με μαγικό χαλί, άλλος με το ιδιόκτητό του αεροπλάνο κι άλλος με τη γνωστή μέθοδο της τηλεμεταφοράς, θα καταφέρουν να εμφανιστούν και στις πλέον απομακρυσμένες κατά τόπον διευθύνσεις και ν’ αναλάβουν καθήκοντα, έγκαιρα ή ακόμη και μαντεύοντας αν έγινε δεκτό το αίτημα της απόσπασής τους… Για τα της διαμονής, ούτε λόγος, θα φροντίσει επίσης αποτελεσματικά το αρμόδιο υπουργείο…
Κι ύστερα έλεγε ο Μακρυγιάννης να γκρεμίσουμε τις φυλακές και να χτίσουμε σχολεία. Τους εκπαιδευτικούς δεν τους ανέφερε, ήτανε βλέπεις ζήτημα δεδομένο η επάνδρωση των σχολών κι οι δάσκαλοι τύχαιναν σεβασμού. Αυτά προ ΓΑΠ, προ ΔΝΤ, προ ελεγχόμενης πτώχευσης κι ανέλεγκτης κατάντιας. Τι θα θες… Άλλα ήθη, άλλα έθιμα. Κι ας επιμένουμε να γράφουμε δίκην ρομαντισμού πως όλα ξεκινούν και καταλήγουν στην παιδεία.
