Το παρακάτω άρθρο στάλθηκε από έναν αναγνώστη μας:
Το Μεσοπρόθεσμο ή καλύτερα Μνημόνιο 2 πέρασε. Καλώς ή κακώς πέρασε. Μαζί του όμως δεν πέρασαν και τα όποια προβλήματα ήρθε για να επιλύσει το 1ο Μνημόνιο. Προβλήματα της καθημερινότητας όπως τα λουκέτα, η ανεργία, η ολοένα αυξανόμενη φτώχεια αλλά και μεγαλύτερα και δυσεπίλυτα όπως το πάγωμα των επενδύσεων, η ραγδαία μείωση της χρηματοδότησης από τις τράπεζες, η άνοδος των επιτοκίων δανεισμού και τα σταθερά υψηλά ελλείμματα. Το Μνημόνιο 1 και κατ’ επέκταση η δανειακή σύμβαση υποσχόταν αυτά τα προβλήματα να μειωθούν, αν όχι να λυθούν μόλις σε τρία χρόνια. Όμως το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους. Ανεργία, φτώχεια και spreads τράβηξαν την ανηφόρα τον τελευταίο χρόνο σε αντίθεση με τους μισθούς, το κοινωνικό κράτος και την κοινωνική ψυχολογία που
πιάσανε πάτο. Μάλλον καλά θα ήταν αν ο πάτος ήταν αυτός. Με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου αυτό που έγινε ήταν να αναθεωρηθεί… ο πάτος. Κατρακυλάμε προς τα κάτω με τους ίδιους ρυθμούς για να αγγίξουμε το Άγιο Δισκοπότηρο της Γερμανίας, την Ανταγωνιστικότητα.Σύμφωνοι. Όμως να ανταγωνιστούμε ποιόν;; Τον Τούρκο, το Βούλγαρο ή τον Κινέζο; Μας ζητάνε να αυξήσουμε την παραγωγικότητα μας. Τι ακριβώς μας έμεινε να παράγουμε πλέον; Η συνεισφορά του πρωτογενούς(πρώτες ύλες) και του δευτερογενούς(βιομηχανία) τομέα στη χώρα μαζί αντιπροσωπεύουν το 40% του παραγόμενου πλούτου της χώρας μας. Και αυτό το ποσοστό δεν δείχνει σημάδια ανόδου. Μας ζητάνε την εσωτερική υποτίμηση για να γίνουμε ελκυστικότερη αγορά. Η μείωση του μισθού όμως δυστυχώς δεν ακολουθείται από υποτίμηση των χρεών μας σε στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, δεν ακολουθείται από πτώση της τιμής των πετρελαιοειδών και των αγαθών πρώτης ανάγκης. Μας ζητάνε να «αξιοποιήσουμε» την κρατική περιουσία για να προσελκύσουμε ευκολότερα ξένα κεφάλαια. Αν πουλήσουμε τελικά τη ΔΕΗ για 400 εκ. € τη στιγμή που τα έσοδά της στο τέλος της χρονιάς θα είναι 700 εκ. € ποιος θα κερδίσει; Η χώρα ή ο Έλληνας πολίτης;
Οι απαντήσεις θα έπρεπε να μας έχουν δοθεί από κάποιους για να γνωρίζουμε αν τελικά αξίζει να συνεχίσουμε την κατρακύλα. Ένα ευνομούμενο κράτος με αναπτυγμένους τους κρατικούς μηχανισμούς και ανεξάρτητη δικαιοσύνη θα χρειαζόταν να κάνει πολύ λιγότερα για να σταθεροποιήσει την οικονομία του. Όμως ως γνωστόν ούτε το ένα έχουμε, ούτε το άλλο. Η μητέρα των μαχών, που αν χαθεί χάνεται και η προοπτική, είναι η ανασύσταση του κράτους. Ένα σάπιο κράτος συντηρεί με τον καλύτερο τρόπο ένα σάπιο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα.
Ο κόσμος παρά την αγανάκτηση και το θυμό περιμένει ακόμα το θαύμα. Ο από μηχανής Θεός μπορεί να είναι τα κονδύλια του ΕΣΠΑ. Όμως όσα λεφτά και αν μας έρθουν από τον ουρανό, αν δεν τα διαχειριστούμε με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό από ότι κάναμε μέχρι τώρα το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο.
Άρα τίθεται ένα καινούργιο δίλημμα. Ή προσπαθούμε να αποτρέψουμε τα νέα μέτρα να εφαρμοστούν ή αλλάζουμε προτεραιότητες και νοοτροπία για να δούμε τις νέες ευκαιρίες που θα εμφανιστούν από μια νέα οπτική.
Ό,τι και να επιλέξουμε ένα είναι το κοινό σημείο, η ΔΡΑΣΗ, γιατί ο καναπές μας βούλιαξε τόσο καιρό. Ώρα να συνδιαμορφώσουμε τις αποφάσεις που παίρνονται για εμάς.
Ο δρόμος μας ενώνει
